“A.I. Sztuczna inteligencja” – Ciekawostka

Autor: Patryk Supeł 8 stycznia 2016

Opuszczając swój dom przy Long Island, Steven Spielberg natychmiast poleciał do Anglii. Wkrótce po jego przyjeździe Stanley Kubrick pokazał mu tysiące storyboardów wykonanych przez sławnego ilustratora książek, Chrisa Bakera (znanego jako Fargon), oraz dwa omawiane projekty wprowadzenia filmu na ekrany. Kubrick wymusił na Spielbergu przysięgę zachowania tajemnicy pod groźbą kary ekskomuniki z jego życia i kazał założyć oddzielną linię telefoniczną, żeby mogli się komunikować bezpośrednio w sprawie tego projektu.
Film dedykowany jest Stanleyowi Kubrickowi.
Ministry, zespół grający na festynie krwi i kości, został osobiście wybrany przez Kubricka, gdy przypadkiem usłyszał, jak jeden z członków ekipy „Oczu szeroko zamkniętych” puścił na planie filmu ich płytę. Kubrick stwierdził także, że lubi ten zespół, ponieważ w ich piosence „Thieves” znalazły się sample z filmu „Pełny magazynek” w jego reżyserii.
Steven Spielberg miał zamiar wymazania z filmu obu wież World Trade Center, które zostały zniszczone kilka miesięcy po premierze filmu.

W filmie brakuje paru scen, które pojawiły się w zwiastunach, m.in. widok śmiejącego się Davida na basenie oraz Martina, który patrzy z ciekawością na dopiero co przywiezionego Martina z Kliniki Kriogenicznej.
Spielberg i Watson napisali scenariusz do „A.I.” wykorzystując w dużej mierze pomysły Stanleya Kubricka, który pierwotnie miał zrobić ten film.
W scenach dziejących się w wodnym parku rozrywki na Manhattanie, aby stworzyć odpowiednią atmosferę, użyto prawdziwego lodu, po osiem ton dziennie, żeby mimo gorących świateł stworzyć odpowiednią iluzję.
Lód w sekwencji przebudzenia Davida przez obcych był prawdziwy. Każdego dnia, parę godzin przed kręceniem zdjęć, pokrywano nim dekoracje, który naprawdę topniał przed kamerami.

Innowacją było użycie maskowania blue boxem niektórych części robotów, a następnie uwypuklanie ich przez komputerowy obraz. Dzięki tej technice widzowie mają wrażenie, że patrząc na wirujące mechanizmy widoczne pod syntetycznym ciałem, widzą na wskroś żyjącą, poruszającą się istotę.
Jednym z wyzwań dla Haleya Joela Osmenta było utrzymanie w niektórych scenach ciężkiego misia. Teddy waży ponad trzydzieści funtów (ok. 15 kilo) – sporo ważą zdalnie sterowane motorki umieszczone na jego ciele.
Pierwotnie film miał nosić tytuł „A.I.”, ale badanie ujawniło, że zbyt wiele osób sądziło, że chodzi o „A.1.” (sos do steków). Tytuł został więc zmieniony na „A.I.: Artificial Intelligence”.
Kiedy kręcili sceny ze wszystkimi biorącymi w niej udział robotami, pracowało przy nich wspólnie aż trzydziestu charakteryzatorów. Niektórzy z nich wymagali ponad trzech godzin charakteryzacji.

Słowa, które w filmie wypowiada Monika i tym samym aktywuje uczucia Davida, to oryginalny pomysł Kubricka.
Dźwięk amfibiokoptera w odmętach zatopionego Manhattanu to bardzo nisko zagrana próbka dziecięcego chóru. Kilka dekoracji do tej sekwencji Spielberg pożyczył z planu zakończonej dwa lata wcześniej produkcji filmu „Gniew oceanu” Wolfganga Petersena.
Film został nakręcony w ciągu 67 dni.
W Stan Winston Studios stworzono sześć wersji Teddy’ego; niektóre z nich miały wyspecjalizowane funkcje. Jedna była stworzona do noszenia misia przez członków obsady. Był „przebiegający Teddy”, „kaskader Teddy” jak również pół-Teddy. Kilka twarzy Teddy’ego zostało zaprojektowanych do tworzenia pojedynczych min, jak uśmiech lub zmarszczenie brwi. „Bohater” – główny miś używany w zbliżeniach i w scenach z aktorami – grał najważniejszą rolę. Miś-bohater składał się z ponad dwudziestu motorków umieszczonych w jego małym ciele. 24 z nich znajdowały się w samej głowie, wiele kontrolowało złożone ruchy twarzy.

Krótka lista płac w zwiastunach filmu i plakatach promocyjnych zawierała kilka fikcyjnych funkcji i nazwisk (m.in. Jeanine Salla – robocia terapeutka), które były po prostu elementem nietypowej kampanii reklamowej filmu.
W filmie zagrało czterech zdobywców Oscarów (William Hurt, Ben Kingsley, Meryl Streep, Robin Williams). Co ciekawe, tylko Hurt pojawił się na ekranie we własnej osobie.
Jack Angel, Robin Williams, Meryl Streep, Ben Kingsley, Chris Rock – wszyscy zostali obsadzeni przez Stanleya Kubricka i nagrali swoje dialogi pod jego kierunkiem.
Niebezpieczne było operowanie narzędziami tortur dla robotów, znalezionymi na arenie Flesh Fair. Lantieri musiał znaleźć sposób, aby zgnieść, spalić i rozszarpać roboty w sposób, który nie zagrażałby aktorom i ekipie w scenie, w której brało udział 800 osób. „Steven wymyślił pomysł, w którym użyjemy armaty, żeby strzelać do robotów przez całe koloseum” – mówi Lantieri. „Wszystko to wewnątrz ringu z setkami ludzi i zespołem grającym na scenie. Z dodatkowymi zabezpieczeniami wszystko poszło całkiem nieźle”.

Kiedy David i Gigolo Joe przemierzają las, wspominają o mieście Haddonfield. Jest to miejscowość (w stanie New Jersey), w której Steven Spielberg spędził kilka lat jako dziecko.
Znaczna część materiałów promocyjnych (m.in. plakaty) wysłana do kin zawierała błędną pisownię imienia Spielberga: „Stephen” zamiast „Steven”.
Film kręcono w Los Angeles, Guerneville, Long Beach, Burbank (Kalifornia, USA), Gresham (Oregon, USA) i Nowym Jorku (Nowy Jork, USA).
W filmie została zastosowana pionierska technika wirtualnego studia. Metoda ta pozwalała Spielbergowi na oglądanie wirtualnej wersji Rouge City i możliwość wybrania odpowiednich ujęć kamery. Technika ta została później wykorzystana w trylogii „Władcy Pierścieni”.