Magiczna zima Muminków – recenzja świątecznego filmu w krainie Muminków

W kwestii animacji jestem wymagająca. Poszukuję filmu, który odpowiadałby standardom znanym mi z dzieciństwa, ale który posiadałby również odświeżający element. Przypominający o tym, że jednak postęp technologiczny idzie cały czas do przodu. W takim razie porównując animacje sprzed 15, 20 lat z obecnymi liczę na COŚ, co wywoła efekt minimum zaskoczenia. Obserwując “to wszystko” tylko Disney utrzymuje “jako taką” poprzeczkę, bo w przypadku innych zauważam niestety porządny zastój, a nawet regres. A trwa on chyba dłużej niż mogłabym sądzić. Czy o najnowszym filmie o Muminkach będzie więc miło? Może komuś się spodoba, jednak taka koncepcja całkowicie do mnie nie przemawia. A poważnych zastrzeżeń mam co najmniej kilka.

https://www.youtube.com/watch?v=kDAzSUprtXk

Magiczna zima Muminków będzie zupełnie inna niż wszystkie poprzednie i przedniejsze w ich świecie. Teraz stanie się coś innego. Nie pójdą spać, jak to mają w zwyczaju i tradycji. Spędzą swoje pierwsze święta i poznają uroki zimy. Ciesząc się Gwiazdką, którą po raz pierwszy zobaczy Muminek. Jeśli chodzi o fabułę byłoby tego na tyle. Przeniesiemy się do wioski Muminków, ale nie będzie to to samo, co znamy z poprzednich części. Świat Muminków bardzo odbiega od wcześniejszych przedstawień. Poruszamy się w czymś przypominającym Misia Uszatka, znanego od czterdziestu lat. Mamy 2017, jakby ktoś zapomniał. Postacie są szmacianymi lalkami, a ich animacja, o ile to w ogóle możemy tak nazwać, jest bardzo uboga. W porównaniu z dokonaniami łódzkiego Se-ma-foru cofamy się do 1975 roku. Ruchy Muminków są totalnie nienaturalne, ich mimika twarzy nie jest dynamiczna. Widzimy je z “jednej strony”, Miś Uszatek przynajmniej się obracał i ruszał żuchwą. Jakby koszmaru było mało, Mała Mi się bardzo postarzała, bo jej twarz szpecą zmarszczki jak u minimum osiemdziesięcioletniej kobiety. A Buka urwała się z filmu George’a Lucasa. I mówię to całkiem poważnie. Jednak największą bolączką podczas seansu było tło, w którym poruszały się postacie. Załamanie rzeczywistości, perspektywy, czegokolwiek. Aksonometria jest dobra w geometrii wykreślnej, a nie w filmie dla dzieci. O ile u van Gogha takie przedstawienie się przyjęło, to nie w bajce dla dzieci, no błagam. Gdzie dawne, wszystkim dobrze znane Muminki?

Opowieść sama w sobie jest przyjemna i pomimo tych niedociągnięć da się ją zaakceptować. Wszystkie kryteria bajki dla dzieci spełnia, bo bazuje na książce Tove Jansson. Jednak nie spodziewam się, żeby młodszym przypadło to do gustu, bo jednak dla “nas” najważniejsza jest kwestia wizualna. Przykro mi, odbiór wizualny, obraz – kadr w animacjach powinny grać pierwsze skrzypce. Dzieci patrzą na bajkę, a zachęcić je mają kolorowe, piękne, wyidealizowane postacie. Bajka wpisuje się w kanon “bajek starych”, a takie odgrzewanie nie ma sensu. Odgrzewane kotlety są niedobre. Nawet sojowe. Muminki w starej formie rysunkowych kreskówek każdy kochał. Nie rozumiem dlaczego twórcy całkowicie zmienili koncepcję. Mogłaby mieć ona miejsce w wypadku, gdyby ta zmiana weszła na poziom animacji komputerowej, a nie lalkowej. Sprawdziło się to w przypadku Misia Uszatka paręnaście lat temu. A Muminki w formie Reksia dużo lepiej wyglądały i dalej wyglądać winny. Sądzę, że młodsi widzowie zaakceptowaliby taką formę, a usilne udoskonalanie przyniosło zupełnie inny efekt niż się spodziewaliśmy.

Podsumowując Magiczna zima Muminków jest filmem świątecznym, niczym więcej. “Pożyje” na kinowym ekranie do nowego roku, a później popadnie w zapomnienie, tak jak większość filmowych produkcji. Nie spodziewam się fenomenu Kevina samego w domu. Niestety nie w tym przypadku.  

Ilustracja wprowadzenia: materiały prasowe