Pięćdziesiąt twarzy Blacka – recenzja DVD spektakularnie spapranej parodii adaptacji bestsellera!

Pięćdziesiąt odcieni głupoty

To było po prostu złe i na tym mógłbym skończyć swoją recenzję tej jedynie w teorii zabawnej parodii, gdyby nie moja niepohamowana chęć zmieszania filmu z błotem i ostrzeżenia Was przed wybraniem się na niego do kina. Pora zatem na moją prywatną wendettę za stracony czas i intelektualne krzywdy, które wyrządzili mi producenci oraz twórcy najnowszej komedii z przygłupim Marlonem Wayansem w roli głównej. Czara goryczy się przelała. Zapraszam Was do oceanu głupoty. Odważycie się wziąć w nim kąpiel?

Opis fabuły Pięćdziesięciu twarzy Blacka jest praktycznie zbędny, ponieważ film to idealna kalka wydanej w zeszłym roku adaptacji prozy E.L. James, która została przepuszczona przez filtr prostactwa, prymitywizmu oraz zwyczajnej tępoty. Scenarzyści obrazu, czyli Rick Alvarez i (o zgrozo!) Marlon Wayans, odwalili po prostu fuszerkę, wykazując się brakiem jakiejkolwiek oryginalności i pomysłowości, skupiając się jedynie na wyolbrzymieniu oraz wyśmianiu dobrze znanych widzom i fanom powieści scen z pierwowzoru. Niestety i na tym polu doskwierała im twórcza impotencja, ponieważ w trakcie seansu nie zaśmiałem się ani razu, a powodu kilkukrotnego pojawienia się delikatnego uśmiechu na mojej twarzy, nie należy szukać w zabawnej otoczce dzieła, lecz w jego żenującym i godnym pożałowania wykonaniu. Co zawiodło? Praktycznie wszystko.

Sam początek obrazu jeszcze nie zwiastuje katastrofy – taka sobie, idiotyczna amerykańska komedyjka, lecz po wysłuchaniu pierwszych padających w filmie kwestii dialogowych, złudzenie pryska niczym bańka mydlana. Nie spodziewałem się cudów, jednakże liczyłem na zabawne zbiegi okoliczności, przemyślany humor sytuacyjny, a może nawet czasem udaną grę słów, ponieważ zwiastun dawał takie nadzieje. Niestety okazało się, że Pięćdziesiąt twarzy Blacka posiada wszystkie cechy charakterystyczne dla współczesnej amerykańskiej parodii, czyli brak polotu, pomysłu i zabawnego humoru. Najbardziej rażą koszmarnie kiepskie dialogi, przepełnione wulgaryzmami i wyzwiskami, które zupełnie nie znajdują w danych scenach zastosowania ani uzasadnienia, a tym bardziej nie śmieszą. Nie brakuje również rasizmu, chwalenia bądź ganienia poglądów politycznych, powielania krzywdzących stereotypów, nabijania się z poważnych spraw (tortury więźniów), szowinizmu, nieodpowiednich i złośliwych komentarzy na temat aktorów, a także żartów o seksie. Rozumiem wszystko, to przecież parodia filmu erotycznego, ale gdy przez około 90 minut zmuszony jesteś słuchać obleśnych dowcipów o stosunkach, przyrodzeniu, piersiach, to masz ochotę wyjść zniesmaczony z kina. Do tego dochodzą maksymalnie przedobrzone sceny – pocałunek w windzie czy seks oralny brata Christiana z koleżanką Hannah podczas wspólnego posiłku obu par z rodzicami tytułowego bohatera, które wzbudzają co najwyżej politowanie nad poziomem rozwoju twórców rzeczonego dzieła. Zatem Pięćdziesiąt twarzy Blacka pod względem reprezentowanego humoru to dobitny przykład potwierdzający tezę, że współczesna parodia umarła i w zasadzie nic nie jest już w stanie jej odratować.

Niestety nie to jest najgorsze. Pamiętacie kontrowersje wokół Pięćdziesięciu twarzy Greya na temat wykorzystywania kobiet i sprowadzania ich do roli przedmiotu? O ile w przypadku pierwowzoru były to zwyczajne pomówienia, o tyle jego parodia spełnia wszystkie kryteria. Hannah w omawianym filmie została sprowadzona do roli pośmiewiska i drwin. Bohaterka pełni funkcję nie tylko obiektu pożądania i fantazji Blacka, ona jest zwyczajnie jego seksualną niewolnicą pozbawioną własnego pomyślunku. Obserwując zaprezentowane przez twórców głupoty i obraz kobiety, można ich posądzić o skrajne poglądy (szowinizm) i zwyczajną niechęć do płci pięknej, a domyślam się, że nie o taki obiór dzieła im zapewne chodziło. Nie mogą również chować się za zasłoną dystansu, ponieważ niektóre ich pomysły są nad wyraz bezczelne, a co za tym idzie, propagują niewłaściwe zachowania i przedstawiają zupełnie mylny obraz rzeczywistości – nie tędy droga, panowie.

Pozostało aktorstwo, a raczej jego brak. Gwiazdy produkcji zgrywają idiotów. Zresztą, zapomnijcie w ogóle o jakiejkolwiek grze. Tutaj jej nie ma. Co gorsze mam wrażenie, że Wayans przekonany jest o swoim talencie komediowym, którego niestety, wbrew jego przeświadczeniu, nie otrzymał od Boga w prezencie. Jest irytujący, a od jego przygłupich min i grymasów mogą rozboleć oczy. Daleko mu do Eddiego Murphy’ego czy Jima Carreya. Drugi plan w zasadzie nie istnieje, przepraszam… on jest, ale tak koszmarnie zły (obleśna w każdym calu koleżanka Hannah), że lepiej by było, gdyby w ogóle twórcy wymazali go z produkcji. Z kolei Kali Hawk gra naiwną… można by niekiedy pomyśleć, że nawet upośledzoną kochankę Blacka. Aktorka stara się być tak niesamowicie słodką, cukierkową i głupiutką bohaterką, że aż od tego wszystkiego zaczynają boleć zęby. Po prostu dno.

W filmie miałem zobaczyć pięćdziesiąt twarzy Blacka, lecz nawet tej obietnicy twórcom nie udało się dotrzymać. W produkcji widziałem zatem tylko jedną, dobrze mi znaną twarz, i to nie tytułowego bohatera, lecz Marlona Wayansa, którego durnowatych obrazów po prostu nie da się zdzierżyć, nawet w trakcie mocno zakrapianej alkoholem imprezy. Nie przesadzam, jeśli szukacie dobrej komedii, to zapewniam, że większość z Was częściej zaśmieje się oglądając pierwowzór, niż jego tanią parodię, której głupota jest tak niewyobrażalnie trudna do strawienia, że dotrwanie do końca seansu będzie prawdziwym męczeństwem lub, jak kto woli, próbą siły charakteru. Mogę Was zapewnić, że po tym przeboju zatęsknicie za „obciachowym” oryginałem, który w wielu momentach może i był niezamierzenie zabawny, ale poziomem wykonania, podkładem dźwiękowym i aktorstwem (które zahaczało momentami o teatralność) bił na głowę nowe „cudowne dziecko” Marlona Wayansa wzbudzające jedynie złość, litość i poczucie zażenowania.

Jeśli myślicie, że wydanie DVD produkcji, które właśnie możecie znaleźć na sklepowych półkach, wynagradza w pewien sposób ten niesmaczny seans, to jesteście w grubym błędzie. W zasadzie jest równie marne, co omawiany obraz. Dystrybucją filmu w Polsce zajęła się firma Kino Świat, a oferowana przez nią płytka praktycznie pozbawiona jest dodatków. Znajdziecie na niej tylko zwiastun, chociaż może to i lepiej, kolejne minuty spędzone z durnowatym Marlonem Wayansem mogłoby być już nie do przejścia. Zatem polskie wydanie filmu na DVD oferuje jedynie omawiany obraz w oryginalnej ścieżce dźwiękowej z polskimi napisami lub z polskim lektorem… i to wszystko. Odradzam z całego serca kupno płytki, chyba że macie zamiar zrobić komuś niemiłego psikusa i sprawić mu najgorszy prezent świata.

Ilustracja wprowadzenia – materiały prasowe