Życie na granicy jawy i snu, zamazana granica między wyobraźnią i rzeczywistością. Ryan Gosling, Ewan McGregor i Naomi Watts w trzymającym w napięciu dramacie/thrillerze o młodym chłopaku, który w dniu swoich 21 urodzin chce popełnić samobójstwo. Informuje o tym swojego psychiatrę rozpoczynając tym samym serię dziwnych zdarzeń. Jest to film, który z ręką na sercu jestem w stanie polecić fanom Mechanika czy Donniego Darko, które także znalazły się w naszym zestawieniu. (D. Stankiewicz)
Jacob Singer jest weteranem wojny w Wietnamie. Po powrocie z piekła, bohater doświadcza dręczenia przez koszmary i różnorakie halucynacje. Przede wszystkim są to wizje powiązane z tragicznymi wydarzeniami, które spotkały Jacoba w trakcie trwania wojny. Paranoidalne lęki i urojenia nasilają się, okazuje się jednak, że pozostali członkowie oddziału, do którego przynależał Jacob również narzekają na podobne symptomy. Jacob postanawia dotrzeć do prawdy i z czasem odkrywa, że w trakcie wojny stał się ofiarą eksperymentu chemicznego. Drabina Jakubowa to niesamowity dreszczowiec, który pod względem kreowania nastroju do dziś wypada bardzo dobrze. Atmosfera w tym filmie przykleja nas w fotel i sprawia, że do końca śledzimy wydarzenia jak w hipnozie. Sceny wizji, jakich doznaje bohater, robią kolosalne wrażenie. Wietnamska trauma, tak chętnie wałkowana w amerykańskim kinie lat 80., tutaj staje się jedynie punktem wyjścia dla rasowego horroru, który łączy najlepsze tradycje gatunku w całość. (D. Wajda)
Mimo, że jest to niskobudżetowa produkcja, film na ekranie prezentuje się godnie. Odnosi bowiem spory sukces, którego nikt nie przewidywał. Jak zrobić kino SF bez grubego budżetu i bez efektów specjalnych, na które wszyscy czekają? Oto należy zapytać Samego Duncana Jones’a. Reżyser udowadnia, że najważniejszy jest sposób opowiedzenia historii, a nie drogie efekty. Akcja toczy się w księżycowej przestrzeni bazy wydobywczej. Bohater od trzech lat samotnie przebywa w stacji kosmicznej. Kiedy jego misja powoli dobiega końca, odkrywa on, że nie jest tutaj sam. Zaczyna zadawać sobie pytania i szukać na nie odpowiedzi. Astronauta powoli odkrywa prawdę, która może być bardziej niebezpieczna jak mu się wydaje. (D. Wajda)
Czy zawsze jest szansa na nowy początek? Denis Villeneuve zadbał nie tylko o jak najlepsze kino gatunkowo sci – fi. Reżyser chciał rozbudzić w widzu jak najwięcej emocji. Już na początku zostajemy zetknięci z pytaniem, czym może być nasze życie bez najbliższych osób wokół. Być może na każdego czeka nowy etap, który postawi nas przed całkowicie zaskakującą przygodą. I pomyśleć, że tak rozpoczyna się film! Trzeba sobie jedno powiedzieć. W trakcie całego seansu powinniśmy być skoncentrowani na 100 procent. Nowy początek ma wydźwięk filozoficzny, ponury i mroczny. W fabule nic nie jest oczywiste i jasne. Musimy niespokojnie czekać na rozwiązania, które także pozostawią nas z kolejnymi przemyśleniami na długie godziny po seansie. (K. Skrzynecka)
Popadnięcie w rutynę może prowadzić z czasem do depresji. Życie codzienne przestaje powodować jakąkolwiek satysfakcję. Patrick Bateman również szukał ucieczki od monotonnej egzystencji. I znalazł… jako seryjny morderca. Seans filmu American Psycho oprócz znakomicie przygotowanej fabuły świetnie przedstawia portret zabójcy. Pod względem psychologicznym studium tego przypadku jest oryginalne i potrafi wstrząsnąć widzem. Mroczne oblicza Patricka zmusza nas do zastanowienia nad wyborami życiowymi. Czy warto za wszelką cenę dążyć do sukcesu zawodowego? Konsekwencje mogą być zgubne, co zobaczymy w oszałamiająco dobrym filmie w reżyserii Mary Harron. (K. Skrzynecka)
Grace Stewart wraz z dwójką dzieci mieszkając w starym domu na wyspie Jersey, oczekuje na powrót męża walczącego na froncie podczas II wojny światowej. Dzieci cierpią na nietypową chorobę – mają alergię na światło słoneczne. Dlatego cały dom musi być pogrążony w mroku i ciemności. Nietypowe jest to, że w szarościach domostwa można czasem usłyszeć tajemnicze głosy. Dzieją się też dziwnie i niewyjaśnione sytuacje. Wiele wskazuje na to, że w posiadłości przebywa ktoś obcy, kto nie chce się ujawnić. Grace stara się rozwikłać tę zagadkę. Jest to kino grozy wyśmienitej klasy. Reżyser zadbał o detale i najmniejsze szczegóły. Atmosfera, którą jesteśmy pochłonięci wgniata w fotel bez wytchnienia. Tempo filmu jest raczej powolne i nie znajdziesz tutaj niesamowitej akcji, ale w tym tkwi moc tej produkcji. (D. Wajda)
Fot. kadr z filmu Inni
Ex Machina to nic innego jak gęsty thriller psychologiczny, prezentujący przerażającą wizją rozwoju sztucznej inteligencji w nieodległej przyszłości. W tajnej placówce miliardera, młody mężczyzna bierze udział w wyjątkowym i jednocześnie dziwacznym eksperymencie. Jego zadaniem jest przetestować sztuczną inteligencję umieszczoną w ciele pięknej kobiety. Kiedy bohaterowie tracą kontrolę nad obserwacją, eksperyment zamienia się w mroczną grę. Grę, w której zadecydują wybory między człowiekiem a maszyną. Seans wywiera sporo szumu w naszych głowach i na pewno jest dobrym przykładem na dobrą rozkminę. (D. Wajda)
W większości czasu akcja dzieje się w pociągu. Bohater będąc w innym ciele i mając inne wspomnienia próbuje odnaleźć zamachowca, który wysadził pociąg pełny pasażerów. W dodatku ma na to 8 minut. Tyle ma czasu do wybuchu. W przypadku niepowodzenia, akcja się restartuje i mając bagaż doświadczeń z wcześniejszego działania próbuje po raz kolejny. Kod nieśmiertelności to typowe kino SF, które stawia pytania dla tego gatunku. Zanim połapiemy się o co chodzi, film sprawia nam wiele zabawy. Oryginalna fabuła, która jest rozrywką na przyzwoitym poziomie. Podczas seansu rozkminiamy jak to jest możliwe. Później przychodzi refleksja: co by było, gdyby było to możliwe? No właśnie. Moglibyśmy obdarować niepełnosprawnych ludzi nowym życiem. Obraz pozytywnie miesza w głowach. Obecny irracjonalizm powoduje, że ten tytuł zapamiętuje się na bardzo długo (D. Wajda)
Czy cały otaczający nas świat jest fałszywy? Czy jesteśmy wciąż obserwowani? Czy istnieje coś takiego jak wolność? Na te pytania w sposób brutalny próbuje odpowiedzieć Peter Weir. Główny bohater Truman Burbank prowadzi przyjemne, wręcz idealne życie w niewielkim miasteczku. Wskutek paru przypadkowych sytuacji dowiaduje się, że jego codzienność transmitowana jest przez 24h, a wszystkie jego działania są sprytnie wyreżyserowane. Truman show przeraża wielką rolą telewizji w życiu ludzi i zmusza do zastanowienia, czy coś takiego jest możliwe we współczesnym świecie.(K. Skrzynecka)
Co cieszy widza? Jak bardzo kochamy ekranową przemoc? Czy kochamy happy endy? Ten film to jeden wielki eksperyment szarpiący nerwy. Pewna zwyczajna rodzina staje się ofiarą tortur dwójki młodych zwyrodnialców. Nagłe złamanie czwartej ściany to nie jedyny szokujący moment jaki zobaczycie w tym dziele. W 2007 pojawił się remake tego dzieła autorstwa samego Haneke z udziałem Michaela Pitta, Naomi Watts i Tima Rotha. Zdecydowanie jeden z najbardziej lubianych przeze mnie filmów na liście. (D. Stankiewicz)
Dwa filmy Cronenberga – Videodrome i eXistenZ; 2001: Odyseja kosmiczna Kubricka; Zeszłego lata w Mrienbadzie; Zawód: reporter; Głowa do wycierania.
Historia filmu nie zaczęła się dwadzieścia lat temu 😉
Ubóstwiam eXistenZ ♥