TOP7 najlepszych produkcji muzycznych ostatnich lat

 

Co łączy Oscara Isaaca, Carey Mulligan, Justina Timberlake’a, grupę Mumford and Sons i puszystego, rudego kota? Ten, słodko-gorzki, film. Oraz folk. Przede wszystkim folk. Jeśli myślicie, że w dzisiejszych czasach muzykom trudno zaistnieć, koniecznie zobaczcie, ile przeszkód, zarówno na gruncie zawodowym, jak i prywatnym, musi pokonać niszowy, ambitny artysta w latach sześćdziesiątych. Gwarantowane chwile wzruszeń, refleksji i śmiechu, a co najważniejsze: fenomenalny soundtrack. Fenomenalny pod warunkiem, że względem tego gatunku podzielacie entuzjazm autorki tekstu, nie sceptycyzm Rolanda Turnera (John Goodman), który folku za muzykę nie uznaje. 😉 

 

Johnny Cash i June Carter. Najsłynniejsze małżeństwo świata country. Legendarni i do dziś uwielbiani artyści w filmie Mangolda nie są jednak pozłacanymi bożkami z piedestałów popkultury, lecz borykającymi się z problemami ludźmi. Wynosząca na szczyt, pomagająca wyrazić siebie muzyka idzie tu w parze z przyczyniającymi się do moralnego i fizycznego upadku nałogami, słabościami. Tak powstaje przejmujący portret gwiazd i ludzi zarazem; opowieść o blaskach i cieniach sławy oraz wszystkich odcieniach pomiędzy. Jedyne, co po seansie pozostawia niedosyt, to świadomość, że Joaquin Phoenix, do bólu autentyczny jako zmagający się ze swymi demonami Man in Black, nie dostał za ten popis Oscara. 

Od wesel i jarmarków do zespołu z krwi i kości. Jak długa to droga? W tym przypadku dużo ciekawiej, niż o jej długości, jest mówić o jej wyboistości: zwłaszcza, że w kompletowaniu tej kapeli nie biorą udziału cudotwórcy stojący za sukcesami legendarnych boysbendów. Role nie są jednoznacznie rozdzielone, o pełnej kontroli – nie tylko nad wizerunkiem – nie ma mowy. Co my tu mamy? Rozbrajającą, wybuchowa mieszankę krajobrazu robotniczej dzielnicy Dublina, wachlarza barwnych, niepokornych jednostek i genialnej muzyki. Są irlandzkie puby, są niepokorne młode wilki, jest nieoceniony klimat lat 90., a nawet soulowy mistrz, Wilson Pickett. Jednym słowem: sztos!

Krew, pot i łzy. Oraz, czy raczej – przede wszystkim, muzyka jazzowa. Ambitny młody perkusista kontra słynny dyrygent-tyran. Początkowo przegrana sprawa przeradza się w misję przetrwania, a wręcz pojedynek gigantów. Chazelle nie pozostawia widzowi żadnych, choćby najmniejszych, złudzeń: droga ku perfekcji nie jest usłana różami, jest przepełniona bólem, upokorzeniami i wyrzeczeniami; to zagryzaniem zębów, to znów zdzieraniem sobie gardła. Talent i ciężka praca nie wystarczą, tu potrzebne są nerwy ze stali i wręcz masochistyczny upór. Uwaga, re-we-la-cyj-ny J.K. Simmons jako Terence Fletcher jeńców nie bierze! 

Najlepszy dowód na to, że nawet z hollywoodzkimi nazwiskami w obsadzie można zrobić film lekki, ale nie pusty, pozytywny, ale z niestępionym ostrzem krytycznym, wymierzonym we współczesną popkulturę. Wbrew temu, co sugerowałby zwiastun czy plakat, historia relacji Grety (Keira Knightley) i Dana (Mark Ruffalo) nie jest kolejną, znaną z wtórnych komedii romantycznych, kliszą. Najmocniej wybrzmiewa tu to, co powinno: muzyka i jej niezaprzeczalna moc – łączenia pokoleń, opatrywania ran, podnoszenia z kolan i usamodzielniania się. Dodajmy Adama Levine’a, Jamesa Cordena i upalny Nowy Jork oraz świeżość, spontaniczność, świetny klimat i równie świetne role, a przepis na idealną wakacyjną produkcję miłą dla oka, ucha i umysłu będzie gotowy.

W tym przypadku o obiektywności nie może być mowy. W dziesięć lat po swojej premierze niepozorna produkcja, która zaskarbiła sobie serca milionów widzów i krytyków (nie wyłączając Akademii) na całym świecie, zachwyca tak samo, a może nawet bardziej. Swoją naturalnością, kameralnością i urokliwością. Doświadczony irlandzki muzyk, Glen Hansard, sprzedaje tu odkurzacze i dorabia, przygrywając na ulicach Dublina. Planuje odnaleźć ukochaną, przez którą został porzucony. Nieznana wówczas szerszemu gronu odbiorców czeska artystka, Markéta Irglová, handluje różami i próbuje utrzymać siebie, córeczkę i matkę, bo jej mąż nie przyleciał z nimi do Irlandii. Wraz z Carneyem udaje im się stworzyć absolutną perełkę wśród muzycznych produkcji. Taką, w której to, co wydarza się poprzez muzykę jest magiczne, wzruszające, ulotne i niezapomniane jednocześnie. Film w jednakowej mierze o muzyce, co o miłości. O tym, jak wiele je łączy i jak jedna wyraża się przez drugą. 

 

Udostępnij Udostępnij