TOP10: Marion Cotillard – najlepsze role

5. Niewinne kłamstewka (2010), reż. Guillaume Canet

Znów, pomimo że otoczona wieloma aktorkami, Cotillard wysuwa się na prowadzenie wśród żeńskich postaci wzbudzających niesłabnące zainteresowanie widza. Wrażliwa i cyniczna, bezpośrednia i zamknięta w sobie; uwielbiająca podróże i uciekająca przed codziennym życiem, stałymi związkami, zobowiązaniami. Zagubiona i mocno stąpająca po ziemi. Marie w wykonaniu Cotillard to z jednej strony figura znana kinu, z drugiej – za sprawą odtwórczyni swej roli nabiera rysu wyjątkowości, autentyczności. Zamiast schematycznej bohaterki dramatu opowiadającego o losach kilkorga przyjaciół, na ekranie pojawia się wielowymiarowa, przekonująca, przyciągająca uwagę i skrywająca własne demony kobieta.

4. Dwa dni, jedna noc (2014), reż. Jean-Pierre Dardenne, Luc Dardenne

Pogrążona w depresji, płacząca, niewierząca w siebie Sandra musi wziąć się w garść i w przeciągu jednego weekendu wywalczyć zachowanie pracy. W jeansach, podkoszulku, bez makijażu, w stanie permanentnego roztrzęsienia, z płaczem na końcu nosa i mnóstwem kompleksów przedzierających się przez nią przy każdej możliwej okazji, Cotillard prowadzi swoją postać od jednego domu ekranowego współpracownika, do drugiego. Nie jest gwiazdą światowego formatu, staje się zwyczajnym, zmizerniałym, roztrzęsionym, pogrązonym w egzystencjalnym kryzysie szarym człowiekiem. I wypada w tej kreacji tak przekonująco, że aż przytłacza.

3. Makbet (2015), reż. Justin Kurzel

Cóż to było za wyzwanie! Fassbender poradził sobie znakomicie, ale Cotillard sprostała jeszcze trudniejszemu zadaniu wcielając się w najsłynniejszą, obok Julii, choć cieszącą się o wiele gorszą sławą, szekspirowską postać kobiecą. Jej Lady Makbet stopniowo daje się omotać wizji nieograniczonej władzy; kąsa ambicję i dumę męża, zaszczepia w nim te same, błędne pragnienia. Najpierw skutecznie sieje wiatr, następnie truchleje na widok gigantycznej burzy, jaką musi zebrać. Moralne spustoszenie, niedające się uciszyć wyrzuty sumienia, wreszcie obłęd zataczają na królewskim dworze coraz szersze kręgi; każdy z tych stanów Cotillard odmalowuje na twarzy średniowiecznej femme fatale, nim padnie ich ofiarą. Zachwycająca, teatralna rola!

2. Rust and Bone (2012), reż. Jacques Audiard

Nieprawdopodobnie poruszająca kreacja. Od szorstkiej, hedonistycznie nastawionej do życia kobiety do psychicznie wykończonej wypadkiem, osamotnionej i sfrustrowanej kaleki. Surowa, w dresie, niewystylizowanych włosach. Stéphanie przez większość seansu obserwujemy po największej życiowej tragedii, a jednocześnie przed największą życiową szansą; tym większe wrażenie robi na widzu jej uśmiech, pozytywna bądź negatywna, byle wyrażona wprost, nie przemilczana, emocja. W tej postaci drzemie niezwykła siła i kruchość zarazem; ma w sobie coś odpychającego i niepozwalającego odwrócić od niej wzroku. Całe mnóstwo scen z udziałem Cotillard i Schoenaertsa prostuje włosy na karku.

1. Niczego nie żałuję (2007), reż. Olivier Dahan

Oscarowa rola. Gdy w zeszłym roku, goszcząc w talk-show Grahama Noartona, Cotillard opowiedziała o żmudnym procesie przygotowania do roli, „dziwaczenia” na jej potrzeby oraz spróbowała – bez odpowiedniej charakteryzacji, scenografii, kostiumu – „odśpiewać” hymn Non, je ne regrette rien, przypomniała wszystkim (jeśli ktokolwiek zapomniał) dlaczego to wciąż najwybitniejsza kreacja w jej artystycznym dorobku. Cotillard przesiąkła Piaf do tego stopnia, że potrafiła wydobyć ją z siebie nawet po upływie dekady; tym trudniej wyczerpująco opisać i pochwalić filmowe wyczyny z 2007 roku. To po prostu trzeba zobaczyć. A później długo oklaskiwać na stojąco!

Ilustracja wprowadzenia: fot. Jan Welters, Madame Figaro