Niektórym produkcjom wystarczy niewiele: szóstka przyjaciół, apodyktyczny ojciec i nadopiekuńcza matka jednego z nich, niewielkie miasteczko gdzieś w Wisconsin oraz klimat lat siedemdziesiątych, aby stworzyć serial, który pokochają widzowie na całym świecie. No, bez specyficznego poczucia humoru scenarzystów pewnie by się w przypadku Różowych lat 70. również nie obyło.
Materiały promocyjne serialu
Przedstawiona w serialu historia przez większą część z ośmiu sezonów koncentruje się na Ericu Formanie (Topher Grace), jego rodzinie oraz przyjaciołach, portretując ich bardziej i mniej codzienne rozterki codziennego życia. Jak na przykład zagrożenie bezrobociem głowy rodziny, problemy finansowe, konieczność ukrywania przed rodzicami faktu, że wieczorami w garażu pali się marihuanę czy jak przetrwać w nowej pracy, gdy nasz szef jest równocześnie naszym ojcem. Poza tym Eric to typowy licealista, któremu przyszło wchodzić w wiek dojrzewania w drugiej połowie lat siedemdziesiątych, początków ruchów hipisowskich oraz emancypacji kobiet. Jego ojciec, Red Forman (Kurtwood Smith), weteran z Wietnamu, początkowo pracuje w pobliskiej elektrowni, swoją starszą latorośl, córkę Laurie (Lisa Robin Kelly) kocha nad wyraz i rozpieszcza ją na każdym kroku, a syna… synowi nie popuszcza w najmniejszej kwestii i zupełnie Erica nie rozumie. Matka, Kitty Forman (Debra Jo Rupp), pielęgniarka, stara się jakoś łagodzić dyktatorskie zapędy męża, aby utrzymać względną zgodę w domu, co czasami przypomina heroiczną i skazaną na niepowodzenie walkę z wiatrakami.
Kadr z serialu
Eric dużo czasu spędza w domowej piwnicy z kumplami – czas spędzają głównie na rozmowach o dziewczynach, szkole, rodzicach, własnych problemach, ale także na paleniu trawki. To tam spotyka się ze swoją sąsiadką, wkrótce dziewczyną, twardo stąpającą po ziemi, pragmatyczną Donną Pinciotti (Laura Prepon) o wyraźnie feministycznych poglądach, na lata siedemdziesiąte będące całkiem radykalnymi. Jej podejście do życia oraz pewność siebie sprawiają, że traktowana jest jako “swoja” do tego stopnia, że kumplom początkowo zdarza się zapomnieć, że nie jest chłopcem. W piwnicy Formanów często przesiaduje także antysystemowo nastawiony bad boy Stevenem Hydem (Danny Masterson), najlepszy kumpel Erica. Do paczki należy także przystojny Michael Kelso, który prawdopodobnie nie ma w głowie więcej niż trzy szare komórki, oraz jego dziewczyna, pochodząca z bogatego domu, głośna Jackie Burkhart (Mila Kunis). Obrazka dopełnia wiecznie złakniony kobiecej miłości Fez (Wilmer Valderrama), student z wymiany międzynarodowej o nigdy niesprecyzowanym imieniu ani pochodzeniu. Jego pseudonim, jak twierdzą twórcy, jest zniekształconym skrótem od Foreign Exchange Student.
Materiały promocyjne serialu
Różowe lata 70. to niepoprawny, familijny sitcom, który choć powstawał w latach 1998–2006, całkiem nieźle oddaje klimat tytułowego okresu amerykańskiej historii. Pojawiają się w nim więc wzmianki dotyczące wzrostu cen paliw z początku lat 70. czy wielkiej recesji, w trakcie trwania której Red traci pracę. W odcinkach zobaczymy również klasyczne dla tamtego okresu sposoby wyrażania protestu – takie jak, choćby, bieganie nago w czasie wystąpień znanych polityków, co zadziwiająco przydarzyło się Ericowi. Wiele ikonicznych wydarzeń tamtego czasu również doczekało się upamiętnienia: w życiu naszych bohaterów niesamowicie istotnym wydarzeniem okazała się… premiera pierwszego filmu Gwiezdnych wojen. Odcinek ten zresztą zyskał własną, utrzymaną w odpowiednim klimacie czołówkę. Ale lata siedemdziesiąte to również czas dążenia do liberalizacji prawa oraz restrykcji nakładanych na społeczeństwo, silnej obecności kontrkultury oraz wyłaniania się ruchów hipisowskich – to wszystko zobaczymy w serialu, acz w klasycznym dla niego nieco prześmiewczym tonie.
Kadr z serialu
Przedstawiona w nieco krzywym zwierciadle rodzina spełnia ówczesne przekonania, co do miejsca oraz funkcji, jaką poszczególni jej członkowie powinni pełnić – z czego, całkiem wyraźnie zresztą się nabija. Jedną z bardziej uroczych scen podważających patriarchalny porządek domowego miru jest ta, w której Eric przedstawia Donnie swoją wizję ich wspólnej przyszłości, która w szybkim tempie eskaluje w wojnę wyobrażeń na temat tego, kto będzie robił co w przyszłości. Dość powiedzieć, że nasz główny bohater musiał stawić czoła rzeczywistości i zweryfikować wizję idealnego gospodarstwa domowego wykształconego przez społeczne oczekiwania. Podobnych komentarzy związanych z pełnionymi przez bohaterów rolami – matki, ojca, syna, córki, chłopaka, dziewczyny – jest więcej i nie ograniczają się one jedynie do kwestii genderowych, poruszają także kwestię klasowe, zwłaszcza w odniesieniu do Hyde’a i jego sytuacji rodzinnej (ojciec go porzucił, matka jest alkoholiczką, a chłopak przez sporą część serialu znajduje się pod opieką Formanów). Ale również te związane z prawami reprodukcyjnymi, wyśmiewając przy tym ówczesne oraz wciąż obecne stereotypy dotyczące kobiet stosujących tabletki antykoncepcyjne.
Różowe lata 70. nie są poprawne – wyśmiewają charakterystyczne dla tamtego okresu postawy, wydarzenia czy mody, niejednokrotnie opierają również gagi na rasizmie oraz seksizmie, piętnując właściwie tylko te ostatnie postawy, a pierwszy traktując jako niegroźny humor. Niestety, również, im bliżej finałowego, ósmego sezonu, tym bardziej spada kondycja produkcji i pojawia się coraz więcej zaskakujących, fabularnych decyzji oraz rozwiązań. Wciąż jednak należy do jednych z tych produkcji, które od dnia swojej premiery zdobywają coraz większą liczbę fanów i fanek.
Aktualnie serial można oglądać na Netflixie.
Kultowe seriale #1 – Zagubieni
Kultowe seriale #2 – Buffy. Postrach wampirów
Kultowe seriale #3 – Allo! Allo!
Kultowe seriale #4 – Rodzina Soprano
