Zgodnie z zapowiedziami, Watchmen jest tak naprawdę kontynuacją powieści graficznej Moore’a i Gibbonsa, a nie kolejną próbą przeniesienia jej na ekran. Jak szybko możemy się przekonać, nie są to jakieś mało spójne bajania z cyklu „co by było gdyby…”, tylko konsekwentnie naszkicowana alternatywna historia, która uwzględnia najważniejsze aspekty związane z wydarzeniami nakreślonymi u Moore’a i Gibbonsa. Warto przy tej okazji wspomnieć o głosach sugerujących, jakoby znajomość komiksu nie była konieczna. Oczywiście, póki co produkcja HBO radzi sobie wprost znakomicie jako odrębne dzieło, ale biorąc się za nią bez komiksowego (albo od biedy – filmowego) przygotowania pozbawiamy się odpowiedniego kontekstu. A zdecydowanie jest co analizować.
kadr z serialu Watchmen
Wizja Lindelofa zdaje się być dokładnie rozplanowana, a każdy jej istotniejszy czynnik stanowi konsekwencje szalonego przebiegu zdarzeń w macierzystej historii. Mamy pokłosie wielokadencyjnego rządu Nixona, szoku związanego z fenomenem Doktora Manhattana, oraz oczywiście wielkiego kłamstwa i zarazem masowego morderstwa Ozymandiasza. Serial daje nam znać o swojej zgodności z pierwowzorem, ale nie rzuca tego pod nos. Nie robi pretensjonalnych wykładów, którymi niejeden twórca zabijał obiecującą narrację. Gdzieś w trakcie dialogu przemkną nam zdjęcia najważniejszych prezydentów USA (kto pamięta jedną z ostatnich scen w komiksie, z pewnością może się uśmiechnąć), ktoś wspomni o wojnie w Wietnamie (ważnym elemencie układanki, bo w końcu w alternatywnej historii Moore’a konflikt jest wygrany przez najeźdźców), jeszcze w innym miejscu wspomni się pewnego samotnika z supermocami rezydującego na Marsie. Tak subtelnie i umiejętnie wplecionych smaczków po prostu nie da się w pełni docenić, nie znając choć przekrojowo oryginału.
kadr z serialu Watchmen
Jak dotąd dominuje powolna, acz skrupulatna ekspozycja przejrzał nowego, wspaniałego świata, który znacząco różni się od naszej współczesności. Nie wchodząc zanadto w szczegóły, Stany Zjednoczone przypominają nieco jedną, wielką beczkę prochu, która może eksplodować przy jednym niewłaściwym ruchu. Problemy poruszane przez twórcę Leftovers zostają uaktualnione w stosunku do arcydzieła Moore’a. Stąd pojawiają się biali rasiści, którzy z jakiegoś nieokreślonego jeszcze powodu przywdziewają maski Rorschacha. Naprzeciw nich stają policjanci, ukrywający swoją tożsamość za żółtymi kominiarkami, aby nie narazić siebie i swoich bliskich na lincz ze strony bezwzględnego wroga. Dopiero w epizodzie drugim otrzymujemy jakiekolwiek konkretniejsze informacje o bezpośredniej przyczynie tego, że stróże prawa są teraz swojego rodzaju spadkobiercami dawno już usuniętych z łona społeczeństwa superbohaterów (choć, rzecz jasna, nie da się postawić między nimi znaku równości). Pojawiają się także intrygujące retrospekcje związane z atakiem Ku Klux Klanu na afroamerykańską społeczność w latach 20. ubiegłego wieku. No i oczywiście nie zapominajmy, o krótkich, lecz zapadających w pamięć scenach z Adrianem Veidtem a.k.a. dawnym Ozymandiaszem (jak zwykle rewelacyjny Jeremy Irons). Możemy być pewni, iż arcygenialny socjopata, który niegdyś zmienił świat na zawsze – obecnie znajdujący się w nieokreślonym odosobnieniu staruszek – odegra jeszcze w tej historii ważną rolę. A wszystko to przy genialnym soundtracku prosto od duetu Reznor-Ross.
Watchmen Lindelofa do samego końca był wielką niewiadomą. Nawet teraz nie do końca możemy być pewni, w którą stronę pójdzie ta opowieść. Pierwsze wrażenie jest wręcz piorunujące. Dawno nie pojawiła się w tym gatunku tak szczegółowo rozplanowana, wciągająca od pierwszych minut historia pisana przez entuzjastę, który postanowił nie zważać na protesty starego wygi i uderzyć z konceptem czerpiącym garściami z ukształtowanego uniwersum, a jednocześnie szkicującym własną wizję świata przekształconego niegdyś przez Manhattana i Ozymandiasza. Świata, którego problematyka i metakomentarze nie zostają zagłuszone – jak w bardzo powierzchownej interpretacji Zacka Snydera – a przenoszą się z nieaktualnych już klimatów zimnowojennych na współczesną tematykę. To bardzo odważny ruch, i oby Lindelofowi nie zabrakło żyłki przecierającego opowiadacza by spójnie i konsekwentnie łączyć tę wielowątkową podróż przez tę post-superbohaterską podróż.
Ilustracja wprowadzenia: HBO
