Seria Niefortunnych Zdarzeń – recenzja 1. sezonu

Pierwszy sezon Serii Niefortunnych Zdarzeń już za nami i z niecierpliwością czekamy na kolejne! W ekranizacji obejmującej książki: Przykry Początek, Gabinet Gadów, Ogromne Okno oraz Tartak Tortur, mogliśmy poznać przykre losy trójki sierot Baudelaire. Ich historia już od samego początku wzbudza w nas niewymowny wręcz smutek i współczucie dla Wioletki, Klausa oraz Słoneczka. Odkąd dotarła do nich na Słonej Plaży niefortunna informacja o pożarze, który strawił ich posiadłość oraz uśmiercił kochających rodziców, ich losy układają się. o ile to możliwe, coraz gorzej, przypominając szaleńczą jazdę kolejką górską.

Sieroty w wyniku intrygi trafiają pod opiekę Hrabiego Olafa, który oczywiście dba jedynie o ich majątek, znajdujący się do momentu ukończenia przez Wioletkę pełnoletności, pod czujnym okiem Pana Poe z Mecenatu Mnożenia Mamony. Po zdemaskowaniu okropnego planu złoczyńcy, rodzeństwo Baudelaire trafia pod opiekę kolejnych opiekunów, znajdujących się na prawdziwej liście najbliższych krewnych pozostawionej przez rodziców dzieci. Nic nie uchroni ich jednak przed chytrymi łapskami Olafa, który jako aktor potrafi doskonale maskować się i wnikać w ich najbliższe otoczenie, aby osiągnąć swój niecny cel. Kiedy sierotom wydaje się już, że wszystko zaczyna się układać u kochającego wujka Monty’ego lub nadopiekuńczej ciotki Józefiny, Olaf zjawia się wraz ze swoją trupą pomocników i burzy ich perspektywy na prowadzenie przynajmniej namiastki szczęśliwego życia rodzinnego.

Niestety przebrania Hrabiego, o dziwo, pozostają nieprzeniknione dla wszystkich otaczających dzieci dorosłych. Mimo prób zdemaskowania go, wyjaśnień, niezbitych dowodów na prawdziwą tożsamość, pozostają oni niestety ślepi na argumenty dzieci. Wywołuje w nas to wiele emocji, chcielibyśmy krzyczeć do ekranu, przemówić im do rozsądku. Niestety ani my, ani rodzeństwo Baudelaire, ani nawet Lemony Snicket nie posiadamy takich mocy. Co jakiś czas pragnęlibyśmy posłuchać zapewnień narratora, że podczas seansu nie czeka nas nic dobrego, a historia dzieci przysporzy nam jedynie smutku i przyprawi o ataki płaczu. 

Dzieciom oprócz opiekunów oraz poczciwego, lecz niekompetentnego Pana Poe, pomagają również członkowie tajnego stowarzyszenia, do którego należeli również rodzice dzieci oraz ich krewni. Motyw ten został w porównaniu do książek wprowadzony w o wiele szerszym zakresie i to już od samego początku, co dodatkowo wznieca w nas ciekawość tego, dlaczego tak naprawdę sieroty Baudelaire narażone zostały na całą serię niebezpieczeństw. Rodzeństwo otrzymało w wyniku tego zabiegu dodatkową sojuszniczkę w postaci tajnej agentki ukrywającej się pod przykrywką sekretarki Pana Poe, która ze wszystkich sił stara się powstrzymać Olafa.

Autorzy serialu, przy współpracy z autorem serii książek, postarali się również, aby dać nam złudną nadzieję dotyczącą alternatywnego losu rodziców Baudelaire. Wprowadzili więc przygody małżeństwa starającego się za wszelką cenę powrócić do swoich dzieci i mimo, że w książce cała sytuacja wyglądała zupełnie inaczej, to przez chwile, w których mogliśmy ich obserwować, napawały nas prawdziwym optymizmem na dążenie do szczęśliwego zakończenia. Niestety, życie oraz ten serial, to nie bajka. Musimy wreszcie przestać bujać w obłokach i posłuchać uważniej ostrzeżeń Lemony’ego Snicketa, który przecież ostrzega nas, że podążając drogą do Końca Końców nie czeka nas absolutnie nic dobrego. 

Będąc już przy postaci Snicketa, wprowadzenie w tak szerokim zakresie postaci narratora i niewidzialnego uczestnika wydarzeń, było chyba najlepszym zabiegiem w serialu. Nie wszystko da się oczywiście zawrzeć w bazowym scenariuszu, a więc niektóre kwestie zostają przerzucone właśnie na komentatora, który równocześnie wyjaśnia nam swój udział w całej opowiadanej przez siebie historii. Oczywiście wszyscy aktorzy w serialu poradzili sobie znakomicie, jednak na szczególną uwagę zasługuje Neil Patrick Harris (Hrabia Olaf), który zarówno w tej roli, jak i w pozostałych przebraniach, wypada wprost oszałamiająco. Trzeba przyznać, że wybór tak wszechstronnego aktora komediowego oraz musicalowego, naprawdę pomógł serialowi osiągnąć wyżyny. Aktor jednocześnie przeraża nas i bawi, co jest naprawdę dużym osiągnięciem aktorskim. W serialu pojawiają się również postaci drugoplanowe, które na ekranie możemy oglądać jedynie przez krótką chwilę, jednak twórcy postanowili zaangażować do ich ról znanych aktorów, podążając szlakiem wyznaczonym przez film z 2004 roku. Trzeba jednak przyznać, że ich role w porównaniu z głównymi bohaterami wypadają nieco blado, ale wielce prawdopodobne, że zabieg ten był konieczny do wyeksponowania przede wszystkim postaci sierot Baudelaire oraz Olafa. Poziom aktorski dziecięcych aktorów czasami również pozostawia wiele do życzenia, jednak z odcinka na odcinek naprawdę robią oni wielkie postępy. Udział w serialu o tak dziwacznym klimacie, przesiąkniętym groteską oraz stale obecną grozą na pewno nie jest przecież łatwy nawet dla doświadczonych aktorów. Z ekranu zachwycają nas także liczne efekty specjalne, świetna scenografia, kontrast kolorystyczny oraz nastrojowa muzyka mistrza Jamesa Newtona Howarda. Wszystko to połączeniu ze scenariuszem, który bardzo wiernie odwzorowuje książki (oczywiście z pewnymi koniecznymi dla telewizji zmianami) tworzy spójną całość, którą, gdyby nie jej smutny przekaz, chciałoby się oglądać na okrągło. Można śmiało przyznać, że jest to jeden z niewielu seriali, który jest tak zgodny ze swoim pierwowzorem i jeden z najlepszych seriali Netflixa, który ze względu na swój charakter, ma szansę trafić do fanów w każdym wieku. 

Co z tego wszystkiego wyniknie i jak potoczą się dalsze losy sierot Baudelaire, tego będziemy mogli dowiedzieć się już w kolejnym sezonie, który rozpocznie się wraz z wydarzeniami z książki Akademia Antypatii!

Ilustracja wprowadzenia: Netflix