Pomysł tego niestandardowego i skądinąd oryginalnego horroru narodził się w głowach Marcusa Parksa, Henry’ego Zebrowskiego oraz Bena Kissela. Jeśli te nazwiska nic Wam nie mówią, to w porządku – mnie też nie. Pierwszy to autor amerykańskiego podcastu o horrorach, drugi jest aktorem (miał epizod nawet w Wilku z Wall Street!), a trzeci to komik i osobowość telewizyjna. Trzech przyjaciół wymyśliło historię Edgara Wigginsa, byłego studenta seminarium, którego życie zawiodło jednak do nudnej pracy na stacji benzynowej.
Kiedy Edgarowi nadarza się okazja, by skorzystać z oferty grupy ludzi nazywającymi siebie hydraulikami dusz, nie waha się ani chwili. Organizacja ta, czy może raczej sekta szarlatanów, buduje urządzenia mające na celu wyciągać z ludzi zło i zapewniać im w ten sposób zbawienie. Nasz gamoniowaty, ale pełen wiary bohater daje się złapać na haczyk. Problem w tym, że coś, co miało być przekrętem, przywołuje na ten świat dość niesforny i brutalny byt z innego wymiaru.
I tutaj zaczynają się schody, ponieważ Hydraulik dusz scenariuszowo przypomina narkotykowy trip grupy zjaranych marihuaniną śmieszków. Nie ma tu ani grama klimatu grozy, jest za to sterta wulgaryzmów, niesmacznych i nieśmiesznych żartów i absurdalnych wolt fabularnych. Po ludziach zawodowo zajmujących się grozą i humorem spodziewałem się chociaż minimalnego poziomu, ale tu najwyraźniej założenie było przeciwne: ma być obrazoburczo, a granice na każdym kroku mają być przekraczane. A że przy okazji będzie głupio i bez sensu? Tym gorzej dla czytelnika.
Hydraulik dusz naprawdę nie ma wiele do zaoferowania, a chyba najlepszym jego elementem jest okładka, która sugeruje coś mrocznego, ale i szalonego na kształt przygód Asha Williamsa, ale nic bardziej mylnego. Rozumiem, że komiks miał odpychać i robi to, ale nie oferuje w zamian żadnej wartości rozrywkowej. Czuć, że twórcy bardzo chcieli dokonać ataku na wszystkie świętości, a głównym celem miał być Kościół Katolicki zrzeszający zaślepionych wiernych i cynicznych hierarchów, ale zamiast poddać go inteligentnej (i skądinąd zasłużonej) krytyce, ich dzieło przypomina akt „terroryzmu” pokroju wymalowania sprayem ścian zabytkowego kościoła, nasikania na zakonnicę i zdefekowania na wycieraczkę plebanii.
Postaci nie da się ani polubić, ani zapamiętać, a scenariuszowy chaos pogłębiają jeszcze rysunki. Z początku wydawało mi się, że będą one najmocniejszą stroną komiksu, bowiem John McCrea to artysta wysokiej klasy. Hydraulik dusz to jednak nie Hitman i nie Chłopaki. Mam wrażenie, że rysownik starał się adekwatnie do poziomu reszty ekipy twórczej. Czyli wcale. Bo dla paru krwawych i odjechanych scen naprawdę nie warto męczyć się z całą resztą.
Hydraulik dusz to zawód w zasadzie na całej linii, szczególnie jeśli wiemy, jak dobre komiksy mogą ukazywać się w linii DC Horror. Tu mamy infantylną, kompletnie pozbawioną humoru pulpę, która miała być zamachem na katolików, a wyszedł po prostu kapiszon. Problemem tego „dzieła” nie jest to, że stara się być kontrowersyjne, ale to, że poprzez nieudolność tej próby osiąga efekt odwrotny od zamierzonego.
Tytuł oryginalny: Soul Plumber
Scenariusz: Marcus Parks, Henry Zebrowski, Ben Kissel
Rysunki: John McCrea, PJ Holden
Tłumaczenie: Zofia Sawicka
Wydawca: Egmont 2024
Liczba stron: 152
Ocena: 40/100
Nasza dzisiejsza bohaterka za dwa dni, 11 grudnia, będzie świętować swoje 29. urodziny. Hailee Steinfeld przyszła na świat w Los Angeles w Kalifornii i już od najmłodszych lat starała się zaistnieć w branży filmowej.
