DC Liga Super-Pets – recenzja. Obudź w sobie Super-Zwierzaka!

W świecie postmodernistycznych zabaw formą widz może być przyzwyczajony do tego, że kino stało się plastycznym medium – twórcy potrafią mieszać nieoczywiste koncepty gatunkowe, penetrując je na wylot. DC Liga Super-Pets nie inaczej traktuje świat animacji, wykorzystując ją do nawiązywania do filmów aktorskich. Czy jednak doświadczony widz jest w stanie dać się w tym przypadku czymkolwiek zaskoczyć?

Film osadzony jest w komiksowym świecie DC. Antropomorfizacja zwierząt zamieszkujących świat filmu naturalnie zbliża widzów do pojmowania świata z ich perspektywy. Główny konflikt skupia się na braku nici porozumienia między Supermanem a jego zazdrosnym psem. Jako widzowie, otrzymujemy tłumaczenie intencji bohaterów, jednakże ludzie utrzymani w diegezie świata filmu nie są w stanie zrozumieć języka zwierząt. Problematyczne relacje między protagonistami odchodzą na dalszy plan, kiedy Super-Pies musi ruszyć na akcje ratunkową całej Ligii Sprawiedliwości.

Kadr z filmu DC Liga Super-Pets

Podstawowy dyskurs, jaki należy wszcząć w przypadku DC Ligi Super-Pets, skupia się na samych odbiorcach filmu. Wychodząc z sali kinowej zadawałem sobie pytanie: „komu mógłbym polecić ową animację?” Ciężko jednoznacznie to rozstrzygnąć. W duchu wszechobecnego postmodernizmu nietrudno domyśleć się, że film będzie naszpikowany intertekstualnymi odniesieniami do niesłychanie bogatego świata komiksów superbohaterskich oraz ich adaptacji. Sporo tu metafilmowych żartów, czy zabawy z kliszami kina superbohaterskiego, które świadczą o pokaźnej świadomości poruszanego tematu. Warto docenić to, że film nie stara się atakować „mrugnięciami” z częstotliwością serii z karabinu maszynowego. Nawiązania bywają oszczędne ilościowo, za to ich odkodowanie stanowi niezwykłą satysfakcję (w tym aspekcie wyciska się z postaci Batmana maksymalną ilość potencjału).

Zobacz również: DC Liga Super-Pets – Wielka psota – recenzja komiksu

Niestety medal ma także drugą stronę, a jest nią spora infantylizacja niektórych żartów. Scenariusz bywa niezwykle przewidywalny oraz zwyczajnie naiwny. Odczytanie morału możliwe jest już po pierwszych minutach filmu. Na próżno tu szukać też maestrii w kwestii budowania dramaturgii, która tak mocno zachęca za zapoznania się między innymi z filmami spod znaku Pixara. Praca zespołowa, inicjacja superbohaterska, czy motyw zdrowej przyjaźni – to wszystko doświadczony widz może znać już za dobrze. Boli tym bardziej fakt, że film nie wykorzystuje do końca potencjału dramaturgicznego świetnie napisanych postaci (gagi z postacią żółwia są zdecydowanie najlepszym elementem filmu). Dosyć mocny ciężar emocjonalny wątku farmy pryska, zostaje zagarnięty pod dywan, licząc na nieuwagę widza.

kadr ze zwiastuna DC Liga Super-Pets

DC Liga Super-Pets staje się zatem twardym orzechem do zgryzienia. Najmłodsi mogą nie zrozumieć ciekawie skomponowanych nawiązań do filmów komiksowych z wyższym ograniczeniem wiekowym. Nie jest to wyjątkowo krzywdzące z perspektywy zrozumienia fabuły filmu, jednakże może odebrać nieco satysfakcji podczas seansu. Doświadczonych zjadaczy popkultury animacja także nie jest w stanie zaskoczyć w kluczu odczytania postmodernistycznego. Cieszy naturalnie fakt oszczędności w sypaniu cytatami, jednakże sam film nie przetrze w tym temacie żadnych szlaków. Młodzi Tytani: Akcja! robiła już coś podobnego, ale znacznie odważniej.

Ilustracja wprowadzenia: kadr z filmu DC Liga Super-Pets.