Geniusz – recenzja filmu z Judem Law w roli głównej

Autor czy edytor: kto stoi za końcowym sukcesem książki – pytają twórcy Geniusza. Pod lupą jest Max Perkins, jeden z najbardziej uznanych wydawców początku XX wieku, któremu zawdzięczamy dzieła Fitzgeralda, Hemingwaya oraz Thomasa Wolfe. Ten ostatni jest w również w centrum opowieści, choć pozostali również pojawiają się w filmie.

Rękopis książki Wolfe (Jude Law) trafia na biurko Maxa (Colin Firth) odrzucona przez pozostałych wydawców w Nowym Jorku ze względu na styl i rozmiar. Licząca niemal tysiąc stron książka jest przerosłą kolubryną, a autor zdaje się cierpieć na niekończący się słowotok. Max dostrzega w treści coś, nad czym warto popracować. Jak zaangażowany jest w pierwszy szkic powieści potwierdza tylko to, że nie odkłada książki nawet na chwilę. Praca z Tomem nie należy do najłatwiejszych – mamy do czynienia z ekscentrykiem, imprezowiczem, człowiekiem pozbawionym większych umiejętności społecznych. Wcielający się w tą rolę Law dobrał całą paletę nadekspresyjnych środków wyrazu i odrobinę przeszarżował. Ciężka praca obydwu mężczyzn musi się jednak opłacić, bo postać Firtha to typowy koń pociągowy, pracuś, motywator i prawdziwy przyjaciel. Aktor znów pojawił się w roli dobrego wujaszka.

Znany reżyser teatralny nie unika ogranych klisz, którymi utkane są podobne filmy oparte na prawdziwej historii. Z montażowego punktu widzenia nie odkrywa się tutaj Ameryki. Geniusz to film, w którym dużo dobrych elementów, jak aktorstwo, scenografia i zdjęcia, nie zostały uzupełnione ponad coś, co wyniosłoby produkcję jeszcze wyżej. Brakuje jakże potrzebnego dystansu do siebie czy choćby autotematycznego mrugnięcia okiem. W końcu praca edytora nie jest tak różna od zawodu montażysty w materiale filmowym.