Recenzja filmu Harry Potter i Czara Ognia (2005)

Harry Potter i Czara Ognia w wersji książkowej ma 768 stron. Ekranizacja powieści w reżyserii Mike’a Newella próbowała ująć wszystkie wydarzenia w ciągu 2 godzin i 37 minut. Większość czytelników przygód młodego czarodzieja z pewnością zgodzi się, że jest to odrobinę za krótko na szczegółowe przedstawienie ważnych wątków powieści J.K. Rowling. Zastanówmy się teraz, czy ta produkcja spełnia oczekiwania fanów.

W tej części Harry ma szansę obejrzeć na własne oczy finał Mistrzostw Świata w Quidditchu, w trakcie którego dochodzi do wydarzeń powodujących panikę. Później młody czarodziej przybywa do Hogwartu, gdzie w tym roku w szkole organizowany jest Turniej Trójmagiczny – legendarny i szalenie niebezpieczny konkurs, w którym czarodzieje muszą pokonać liczne przeszkody, aby zdobyć Puchar. Dzięki magicznemu artefaktowi, jakim jest Czara Ognia, zostają wyłonieni uczestnicy gry – Cedric Diggory z Hogwartu, Fleur Delacour z Beauxbatons, słynny Wiktor Krum z Durmstrang i Harry Potter – dodatkowy, nieprzewidziany czwarty zawodnik mający zaledwie 14 lat. Nasz bohater musi zmierzyć się z turniejowymi zadaniami, bolącą blizną i czyhającym na niego złem…

Zobacz również: Recenzja filmu Jumanji (1995)

Brakowało mi kilku wątków, które bardzo polubiłam w powieści. W tym filmie nie spotkamy m.in. Dursley’ów – znienawidzonych krewnych Harry’ego. W książce natomiast w związku z przetransportowaniem Harry’ego do Nory doszło do małego zatrucia Dudley’a, który zjadł cukierka Freda. Sam też wątek z działalnością bliźniaków jako twórców nowych słodyczy został niemalże przemilczany. Tak samo boli i uderza w oczy skromne i pobieżne przedstawienie trzeciego (najważniejszego) zadania turniejowego w labiryncie. Oczywiście rozumiem, że wszystkiego nie da się ująć w ramach jednego filmu – czas na to nie pozwala. Chociaż gdyby zastanowić się nad dwiema częściami lub dodatkami w postaci tych scen np. na płycie DVD?

W czwartej już części przygód Harry’ego Pottera widzimy jego przemianę z dziecka w nastolatka. Zauważalne jest to także w formie filmu – trzy pierwsze części przypominały momentami kino familijne, nawet te mroczniejsze sceny m.in. w Komnacie Tajemnic nie były aż tak przerażające. W Harrym Potterze i Czarze Ognia ugrzeczniona wersja przygód Harry’ego została całkowicie odrzucona. Znajdziemy tu sceny piękne, przyjemne i zniewalające – jak np. Bal Bożonarodzeniowy, ale również te wzbudzające strach – jak chociażby konsekwencje dotknięcia turniejowego Pucharu, czyli wizyta na ponurym cmentarzu. Klimat w całym filmie dzięki ciemnej grze kolorów został wzmocniony i podkreślony zostaje wymiar grozy.

Aktorsko – jak zawsze znakomicie. Alan Rickman (niestety ma mało rozbudowaną rolę w tej części), Daniel Radcliffe, Emma Watson, Rupert Grint są bardzo dobrzy, choć najbardziej zapamiętuje się Ralpha Fiennesa w ostatnich scenach. Brawurowa charakteryzacja Czarnego Pana szokuje i może wzbudzać przerażenie, czyli utożsamia się to z naszą wizją Lorda Voldemorta. W stosunku do poprzedniej części Pottera zmieniła się także muzyka – tym razem kompozytorem jest Patrick Doyle, a nie John Williams. Nowy kompozytor, nowa kompozycja – nie są one złe, ale trzeba przyznać, że muzyka Williamsa wpisała się już do klasyki i motywy przewodnie np. z Harry’ego Pottera i Kamienia Filozoficznego są zawsze kojarzone z przygodami młodych czarodziejów. W kilku momentach mogło brakować “williamsowych nut”, które spokojnie można nazwać idealnymi.

Harry Potter i Czara Ognia to film dobry, ale z pewnymi niedociągnięciami. Niektóre zmiany wyszły na dobre, a niektóre przyjęłam nieco mniej entuzjastycznie. Oczekiwałam z pewnością o wiele więcej, a otrzymaną adaptację mogę uznać jedynie za „do przyjęcia”. Mimo wszystko, warto jednak zmierzyć się z tą produkcją i samemu porównać ją z pierwowzorem literackim J.K Rowling.