Recenzja filmu Mama (2014)

Xavier Dolan to jeden z najbardziej chwalonych twórców filmowych młodego pokolenia. Reżyser, scenarzysta i aktor w jednej osobie! Jakoś tak wyszło, że dotychczas miałem okazję tylko raz spotkać się z jego twórczością – a stało się tak przy okazji premiery filmu Mama wyreżyserowanego przez tego (wówczas) 25-latka z Kanady.

Zobacz również: Nie ma Spider-Mana bez Gwen Stacy

Dolan przedstawia nam alternatywną wizję Kanady, w której to po wprowadzeniu pewnych uchwał każdy z rodziców, bez jakichkolwiek konsekwencji prawnych, może wysłać swoje dziecko do ośrodka specjalnego. Jednym z takich dzieciaków jest cierpiący na ADHD Steve (Antoine-Olivier Pilon). Chłopak jest nadpobudliwy, wulgarny, agresywny i cholernie nieprzewidywalny. Nie lepsza zresztą jest jego matka Diane “Die” Despres (Anne Dorval). To typ kobiety, która nie stroni od alkoholu, lubi dobrą zabawę, a dziecko wyraźnie przeszkadza jej w życiu. Kobieta jest rozdarta przez uczucia, sprawia wrażenie osoby, która syna jednocześnie nienawidzi oraz strasznie kocha. Do tego wybuchowego duetu dołącza nauczycielka Kyla (Suzanne Clement) – cierpi ona z powodu strasznej wstydliwości uniemożliwiającej jej normalne porozumiewanie się z otoczeniem.

Dolan bezkompromisowo ukazuje trójkę dotkniętych przez życie bohaterów; ludzi, którzy doświadczeniem życiowym mogliby obdarzyć jeszcze kilkanaście osób. Relacje pomiędzy nimi są tak gęste, napięte, tak strasznie duszne i niezręczne, jak w mało którym filmie. Reżyser udowadnia, jak dojrzałym twórcą jest i to w tak młodym wieku! Jest w tym filmie kilka scen, które wzbudziły we mnie masę emocji, jak chociażby ta przedstawiająca kolację przy utworze Celine Dion On Ne Change Pas, która aż pulsuje… namiętnością pomiędzy rodzicem i dzieckiem.

Zobacz również: Twin Peaks – recenzja wielkiego powrotu Davida Lyncha!

Kanadyjczyk ma swój unikatowy styl. Widać, że każda scena jest doskonale przemyślana pod względem stylistyki, doboru kolorów czy otoczenia. Dodatkowo format obrazu 1:1 (kwadrat), w jakim film jest nakręcony, daje widzom możliwość lepszego spojrzenia na bohaterów. Daje szansę skupienia się na nich, poznania ich, a może i odnalezienia w nich cząsteczki siebie.

Mama to bez wątpienia bardzo dobry film. Pozostawia po sobie naprawdę duże wrażenie! Wywołuje masę różnorakich emocji, jest atrakcyjny wizualnie i posiada gęsty klimat. Ukazuje nam portret matki rozdartej pomiędzy uczuciami, a zdrowym rozsądkiem. Naprawdę warto po niego sięgnąć!