Recenzja filmu John Wick (2014)

John Wick to debiut reżyserki Chada Stahelskiego i Davida Leitcha, którzy do tej pory parali się małymi rolami w filmach akcji, a ten pierwszy dodatkowo był dublerem Keanu Reevesa w trylogii Matrix. Niewątpliwie, zdobyte przez ten czas doświadczenia pomogły przygotować ich do nakręcenia rasowego kina akcji, od którego nie można oderwać wzroku.

Zobacz również: John Wick 2 – recenzja krwawej opery!

Film opowiada o najlepszym płatnym zabójcy, który dla ukochanej kobiety wycofał się z biznesu. Jednak gdy jego żona umiera na nieuleczalną chorobę, przeszłość pogrążonego w żałobie męża ponownie daje o sobie znać. Gdy syn rosyjskiego mafiosa kradnie Wickowi samochód i odbiera ostatnią pamiątkę po ukochanej, nic go nie powstrzyma przed dokonaniem krwawej zemsty.

Fabuła filmu jest prosta i przewidywalna, i taka ma być. Celem produkcji nie jest zbędna paplanina i filozoficzne przemyślenia lecz ukazanie świetnych scen akcji. Twórcy przykładają tu najwyższą wagę do strony wizualnej – odpowiednie kadrowanie, zmontowanie i użycie filtrów – sprawiając, że film wygląda estetycznie i nabiera chłodnego klimatu, który świetnie wprowadza widza w ponury i bezlitosny świat tytułowego bohatera. Poznajemy tu bowiem wyrachowany, uporządkowany świat, w którym istnieją specjalne hotele i kluby dla płatnych zabójców. Brak szacunku i nieznajomość zasad panujących w tym świecie wiąże się z poważnymi konsekwencjami, za które płaci się najwyższą cenę.

Zobacz również: TOP 10: Keanu Reeves – najlepsze role

John Wick to postać skomplikowana. Z jednej strony jest to bezlitosny zabójca, który kierując się własnymi zasadami, nie cofnie się przed niczym, aby wymierzyć sprawiedliwość tym, którzy na nią zasłużyli. Z drugiej, jest człowiekiem, który nie może otrząsnąć się po stracie ukochanej osoby. W tej roli świetnie odnalazł się Keanu Reeves. W filmie oglądamy wielki powrót aktora, który nareszcie znalazł produkcję wartą swoich umiejętności. Jego gestykulacja, spojrzenie i niezwykłe zaangażowanie aktora w produkcję, m.in. specjalne treningi i wykonanie w 90 proc. swoich wyczynów sprawiają, że z niezwykłą satysfakcją i zaangażowaniem oglądamy kolejne poczynania bohatera. 

Na pochwałę zasługuje również Michael Nyqvist, który w roli czarnego charakteru spisał się rewelacyjnie i wątpię, aby ktoś inny pasowałby równie idealnie do tej roli co on. Gdy w jednej ze scen opowiada o Wicku, mówi to z przejęciem i niezwykłym przekonaniem. Jego słowa są jak nieunikniona przepowiednia, a każde kolejne zdanie buduje wokół Johna niezwykłą aurę tajemniczości, napięcie i strach przed jego zemstą. Wspominając o jego przydomkach: „Baba Jaga” i Boogeyman” sprawia, że słowa: John Wick, stają się jak wyrok śmierci. Jest jak diabeł, który przychodzi po swoją zapłatę w postaci wymierzenia sprawiedliwości każdemu, kto ważył się podnieść na niego rękę. Gdy Nyqvista i twórcy filmu nakarmili nas już niezwykłymi opowieściami o nim oraz ujęciami i przychodzi czas na pierwszą walkę, widz ogląda ją z niezwykłą satysfakcją, bo wreszcie może zobaczyć na własne oczy to, co tak długo zapowiadano. Każde ujęcie jest ucztą dla oczu. Sceny walk są długie, starannie zaplanowane i pokazane z najlepszych perspektyw. Wszystko to spotęgowane jest przez odpowiednią muzykę, wprowadzając nas w odpowiedni, brutalny klimat. Muzyka o ciężkim brzmieniu, Marilyn Manson, świetny motyw przewodni, to jest to, bez czego ten film nie byłby taki sam.

John Wick to mocne kino akcji, którego od dawna brakowało w kinach. Świetnie zagrany, a przede wszystkim pięknie zrealizowany, jest swoistym powrotem do starych dobrych filmów z lat 80. Coś, co mimo ogromnej brutalności ogląda się z wypiekami na twarzy.

Ilustracja wprowadzenia: materiały prasowe