Dama w vanie – ścieżka dźwiękowa [Recenzja i odsłuch]

George Fenton, kompozytor ścieżki dźwiękowej do Damy w vanie, spotkał niegdyś panią Shepherd, pierwowzór głównej bohaterki filmu. Od lat przyjaźni się z autorem scenariusza, Alanem Bennettem i współpracował przy wszystkich dziełach reżysera, Nicholasa Hytnera. Trudno więc sobie wyobrazić właściwszego człowieka na tym miejscu.

Rzeczywiście, Fenton od pierwszej chwili idealnie trafia w punkt. Otwierający płytę z muzyką Miss Shepherd’s Waltz momentalnie buduje odpowiedni nastrój. Jak na walczyk przystało, jest to utwór szalenie śpiewny, natychmiast wpada w ucho. Przez obfite wykorzystanie instrumentów dętych wydaje się przy tym przysadzisty, zaś wznosząca się i opadająca linia melodyczna budzi skojarzenia z paryskimi alejkami. W dość zaskakujący jak na komedię sposób wybucha też z szykownym, klasycznym rozmachem.

Każdy z tych elementów ma niebagatelne znaczenie dla obrazu. Owa przysadzistość chociażby podkreśla komediowość. Orkiestracyjna elegancja zabawnie kontrastuje z charakterem panny Shepherd, zaś gwałtowne wybuchy dodają odrobinę komizmu słownym przepychankom bohaterów. Główny temat zdecydowanie narzuca więc klimat całej kompozycji. Nie jest przy tym nadużywany, często pojawia się we fragmentach. Dopiero na końcu znów można go usłyszeć w pełnej krasie i najbardziej efektownej aranżacji (The Ancesion (Miss Shepherd’s Waltz)).

Lekki, dworski ton podtrzymuje motyw głównego bohatera obrazu, dokłada on jednak odrobinę romantycznej delikatności zgodnej z wrażliwą naturą postaci (Moving In, The Neighbours). Do wiodących na ścieżce dźwiękowej instrumentów dętych dochodzi też fortepian, odpowiedzialny za bardziej liryczną stronę kompozycji. Wybór właśnie tego instrumentu ma także spore znaczenie w związku z bodaj najważniejszym zwrotem akcji.

Najsłabszy element Damy w vanie stanowi przy tym muzyka jednoznacznie dramatyczna. Mimo ilustracyjnej poprawności, nie ma ona pazura i właściwie niezauważenie wypływa z głośników. Zdecydowanie kompozycja Fentona najsilniej zwraca uwagę utworami opartymi na wyrazistym rytmie: walca, ale też tanga czy marsza. W momencie gdy ten znika, muzyka zdaje się tracić swój kręgosłup i przestaje budzić zainteresowanie.

Na szczęście te momenty zdarzają się nadzwyczaj rzadko. Niemal godzinnej płyty słucha się wyśmienicie. Nie jest to co prawda kompozycja oryginalna, ale z tego też czerpie swoją siłę. Współcześnie rzadko już trafiają się takie mocne tematycznie, orkiestracyjnie rozbudowane kompozycje o wyraźnie klasycznym oddechu. Dama w vanie stanowi więc trochę staroświecką perełkę, po którą zdecydowanie warto sięgnąć.

Ocena 70/100

Płytę do recenzji dostarczył dystrybutor: