300: Początek Imperium – ścieżka dźwiękowa [Recenzja i odsłuch]

300: Początek Imperium może wybitnym filmem nie jest, jednak elementem tej produkcji, który wybija się przed szereg (prócz biustu Evy Green), jest ścieżka dźwiękowa. Pierwsze słowa, jakie nasuwają mi się na myśl, gdy pomyślę o muzyce z tego filmu, to epicka, wyniosła, spektakularna.

Człowiekiem, który za nią odpowiada, jest Tom Holkenborg, znany światu lepiej jako Junkie XL. Ten holenderski multiinstrumentalista i producent odpowiadał dotychczas za ścieżki dźwiękowe do takich produkcji, jak Paranoja, Niezgodna oraz właśnie 300: Początek Imperium, które zamierzam wziąć pod lupę. Kariera tego kompozytora zaczyna nabierać coraz ciekawszych kształtów, bowiem w samym 2015 roku jego utwory usłyszymy jeszcze w Nocnym Pościgu i Mad Max: Na drodze gniewu. Warto wspomnieć, iż Hans Zimmer zaprosił Holkenborga do współtworzenia ścieżki dźwiękowej do nadchodzącej superprodukcji Warner Bros. pt. Batman v Superman: Dawn of Justice. Holender odpowiadać będzie za motyw przewodni postaci Batmana.

Utworami, które chciałbym wyróżnić są: 

1. Marathon – utwór towarzyszy sekwencji bitwy otwierającej film, toczącej się (jak sama nazwa wskazuje) pod Maratonem. To brutalny kawałek, skąpany w błocie i krwi. Dzięki niemu widz zyskuje świadomość tego, czego może spodziewać się po całości filmu – wyniosłości, patosu i brutalności.

2. History of Artemisia – to w nim po raz pierwszy (w okolicach 3:05) słyszymy charakterystyczny motyw muzyczny, który już przez cały film towarzyszyć będzie pojawianiu się na ekranie bezwzględnej Artemisii. Rozkręca się powoli, jednak gdy nabierze pełni dźwięków, to nie pozostawia po sobie żadnych ofiar, niczym zabójcza perska dowódczyni.

3. Artemisia’s Childhood – to utwór, w którym królują instrumenty strunowe. Charakteryzuje się o wiele spokojniejszym tempem niż wyżej zaprezentowane utwory. Również w nim pojawia się lekko zmodyfikowany motyw postaci perskiej dowódczyni. To połączenie niewinności z drapieżnością. Zmiana, jaką od początku – aż do zakończenia – przechodzi utwór, wydaje się być idealną charakterystyką Artemisii.

Ocena: 80/100