Cloverfield Lane 10 – ścieżka dźwiękowa – [Recenzja i odsłuch]

Cloverfield Lane 10 to produkcja, która zaskoczyła jeszcze przed wejściem filmu na ekrany kin. Prace nad obrazem utrzymywane były w tajemnicy najdłużej jak się tylko dało. Pierwszy trailer pojawił się w sieci zaledwie dwa miesiące przed faktyczną światową premierą. Film jest sequelem obrazu z 2008 pt. Cloverfield, w Polsce znanego pod tytułem Projekt: Monster. „Nowe” Cloverfield ma jednak bardzo mało wspólnego ze swoim pierwowzorem. Nie ma już motywu potwora atakującego miasto, choć cechy gatunku Sci-Fi również są obecne. Przede wszystkim obraz nosi znamiona typowe dla thrillera psychologicznego. Mamy główną bohaterkę – Michelle, która po poważnym wypadku samochodowym budzi się w tajemniczym podziemnym bunkrze. Właścicielem schronu okazuje się mężczyzna, który twierdzi, że, uratował dziewczynie życie, gdyż na świecie wybuchła zaraza lub miało miejsce coś na wzór ataku chemicznego. Z początku ufna Michelle, z biegiem czasu zaczyna nabierać podejrzeń co do prawdomówności swojego domniemanego wybawiciela. Thriller to gatunek filmowy, który wzbudza u widza różne emocje. Ważną rolę zazwyczaj w takich produkcjach odgrywa towarzysząca zdjęciom oprawa muzyczna. W dzisiejszym przeglądzie ścieżek dźwiękowych przyjrzę się bliżej muzyce z Cloverfield Lane 10.

Muzykę do tego dreszczowca napisał Bear McCreary. Amerykanin jest uznawany za jednego z najbardziej obiecujących twórców muzyki filmowej. Ten kompozytor, pomimo młodego wieku, może pochwalić się naprawdę sporym doświadczeniem w branży muzycznej. Ma na swoim koncie nie tylko partytury do filmów, ale również do gier komputerowych, jak chociażby do Assasin’s Creed Syndicate z 2015 roku. Najbardziej kojarzony jest jednak z pracy przy ścieżkach dźwiękowych do seriali. Wymienić można chociażby udział przy takich produkcjach jak The Walking Dead, Piraci, Outlander, czy Battlestar Galactica. McCreary pracował już wcześniej przy filmie o podobnym ciężarze gatunkowym. Ścieżka dźwiękowa do thrillera sci-fi pt. Raport z Europy jest tego dobrym przykładem. Oficjalny soundtrack zawiera 14 utworów. Ilość może nie robi wrażenia, jednak niektóre pojedyncze tracki mają nawet po 8 minut. Album rozpoczyna utwór, który pojawia się już na samym początku filmu, wraz z pojawieniem się na ekranie głównej bohaterki i jest zatytułowany po prostu Michelle. Dostojny, stonowany dźwięk skrzypiec buduje napięcie i wzbudza niepokój u widza. Sprawia, że śledzimy sceny z zainteresowaniem i jednocześnie obawą o losy dziewczyny. Jest to bardzo chwytliwa melodia, będąca zarazem muzycznym motywem przewodnim filmu. Trzeba przyznać, że wpada w ucho. Charakterystyczna linia melodyczna na długo nie daje o sobie zapomnieć po skończonym seansie. Nic dziwnego, na albumie pojawia się jeszcze kilka razy w zmienionych aranżacjach np. w utworze Howard słyszymy ją w wersji ciężkiego brzmienia kontrabasu, który na myśl przywołuje nie tyle sceny typowe dla thrillera, co wręcz horroru. Kompozytor bawi się różnego rodzaju piskliwymi dźwiękami, które jednych mogą drażnić, a u innych powodować, chyba oczekiwaną przy tego typu filmach gęsią skórkę. Z utworów Two Stories czy A Happy Family aż kipi klimat grozy. Na krążku nie brakuje również dynamicznych utworów, przyspieszających bicie serca i to nie tylko u głównej bohaterki. Utwory takie jak Hazmat Suit, The Burn, czy Valencia może nie są idealne do „suchego” odsłuchu, lecz w połączeniu z dynamizmem akcji na ekranie spełniają swoją rolę potęgując napięcie u widza.

Całość sprawia wrażenie przemyślanej kompozycji. Widać, że McCreary miał swój pomysł na ten film. Na pewno duży plus za stworzenie ciekawego, wpadającego w ucho głównego motywu muzycznego. Cała ścieżka dźwiękowa przypomina mi trochę klimat w jakim została stworzona oprawa muzyczna gry komputerowej Until Dawn. Bear McCreary posłużył się może trochę oklepanym, aczkolwiek sprawdzonym stylem pisania muzyki pod tego typu filmy. Na pewno jest to jedna z jego najlepszych kompozycji. Rewolucji nie ma, jest jednak dobrze wykonana praca.

Ocena: 75/100