Tonya Harding (Margot Robbie) to amerykańska mistrzyni łyżwiarstwa figurowego. Faworytka do zdobywania medali olimpijskich. I Tonya to ekranizacja życia uzdolnionej kobiety z charakterem, która słynęła z kontrowersyjnych i nieprzewidywalnych zachowań. Sportowa rywalizacja przeradza się w chorobliwą ambicję, która niesie za sobą niezbyt pozytywne skutki. Świetna kreacja Margot Robbie, pełnokrwista biografia, która zasłużenie trafiła na filmowe salony. (DW)
Kler pod względem oglądalności pobił wszelkie rekordy z ostatnich lat. W Polsce film zobaczyło ponad 5 mln osób, a w Wielkiej Brytanii produkcja Wojtka Smarzowskiego zarobiła 1 mln 315 tys. funtów. Oczywiście tak ogromna oglądalność to efekt dobrze nakręconego filmu, choć duży wpływ miały tu również kontrowersje związane z tematyką. Ukazanie Kościoła z nie najlepszej strony to nad Wisłą coś nowego, coś co skutecznie przyciągnęło widownie do kin. A poza tym Kler to po prostu świetny obraz. (MC)
Nasza krajowa perełka kinematografii, która zachwyciła krytyków na całym świecie – Złota Palma zdobyta przez Pawlikowskiego w Cannes mówi sama za siebie. Film opowiada o wielkiej i trudnej miłości w latach 50. zmagającej się z przeciwnościami zimnej wojny. W produkcji wyróżnia się piękna muzyka, która łączy elementy polskiej muzyki ludowej, jazzu oraz francuskich utworów barowych z tamtego okresu. Smutną atmosferę związaną z losami bohaterów filmu doskonale podkreśla za to czarno-biały obraz. Zimna Wojna to jednak przede wszystkim świetna gra głównej pary aktorskiej. Tomasz Kot i Joanna Kulig spisali się tutaj wybornie. (MC)
Po latach twórczych niepowodzeń i bezpowrotnie traconych szans już chyba nikt nie wierzył w artystyczną przenikliwość Spike’a Lee. Jego Czarne bractwo. BlacKkKlansman mimo pokazów w Cannes omijane było początkowo jak najszerszym łukiem, by po pierwszych seansach okazać się największym filmowym zaskoczeniem festiwalu. Spike Lee, artystowski samowyklęty, w końcu wrócił na właściwe tory i ponownie zrobił, co należy. I mimo znacznie mniejszej dawki subtelności niż te 30 lat temu, wychodzi obroniony bardziej niż sam prawdopodobnie się spodziewał. (MS)
O ile Córki dancingu mogły być jeszcze rodzynkiem, który narodzin gwiazdy nie musiał zwiastować, o tyle po Fudze wszyscy już musimy się zwrócić ku Agnieszce Smoczyńskiej z niemałym podziwem. Zrobić drugi film tak odmienny od pierwszego a jednocześnie nawet bardziej udany to jest już sztuka, która nie udaje się każdemu. A wręcz przeciwnie, udaje się tylko jednostkom, które potem będą w stanie w cuglach wygrywać nagrody na największych festiwalach. Choć w przypadku Fugi kawałek tego niesamowicie smacznego tortu trzeba oddać Gabrieli Muskale. Zarówno rola jak i scenariusz są bowiem wybitne. Czasem czeka się na takie całe życie. (ŁK)
Film Andrieja Zwiagincewa obszedł się smakiem, jeśli chodzi o wymierny udział w oscarowej gali za rok 2018, ale w naszych sercach wciąż piastuje szczególną pozycję, o czym świadczyć może chociażby fakt, że jako jedyny z ówczesnej stawki (tj. filmów nominowanych w roku 2018 do Oscara w kategorii Najlepszy film nieanglojęzyczny) odnalazł drogę do naszego zestawienia. Tytułowa „niemiłość”, stan chronicznej, emocjonalnej pasywności, która doprowadza do rozkładu nawet, mogłoby się zdawać, najsilniejsze więzi społeczne (tu: rodzinne) i rzutuje na funkcjonowanie całego konstruktu społeczeństwa, zyskuje u rosyjskiego reżysera status narzędzia chirurgicznego, którym ten dokonuje operacji na pokoleniach wypaczonych istnień. Daleko mu jednak do podjęcia analitycznego tonu – Niemiłość jest filmem refleksyjnym, głęboko osadzonym zarówno w tematyce jak i estetyce rodzimej nowej fali, a przez to poddającym w wątpliwość sens wszystkich instancji obserwowanej rzeczywistości. Jest to o tyle wyjątkowe osiągnięcie Zwiagincewa, że pomimo artystycznego rodowodu swojego dzieła, doskonale odpowiada na sentymentalne potrzeby widowni „niedzielnej”. Innymi słowy: sztuka dla wszystkich. (TM)
Zgodnie ze słowami wielebnego TM, ROMA powinna zasiąść na tronie. Ale Wam wybaczam za Climax i 3 Billboardy na Biedronce 🙂
A mówiłem mu żeby nie używał słowa obiektywnie 😀