Wydaje się, że mało który gatunek filmowy wzbudza tak skrajne emocje jak ten, który jest bohaterem niniejszego rankingu. Dla jednych filmowe musicale to najwyższa forma artyzmu, doskonałe dzieła łączące aktorstwo, śpiew i taniec, dla drugich to wybryki kinowej natury, płaskie, przesłodzone produkcje, próbujące muzycznym aspektem zastąpić niedobory fabularne. Rzadko spotykam się z głosem pośrodku, niemniej, mimo mojej osobistej miłości do tego gatunku, jestem w stanie zrozumieć negatywny punkt widzenia wobec musicali – zwłaszcza, że obok wielu wybitnych i ikonicznych, jest również wiele nieudanych.
Wybór 20 najlepszych musicali w historii był trudny. Część dzieł umieszczonych w tym zestawieniu ma swoje miejsce nie tylko w panteonie gatunku, ale również kina w całej rozciągłości. Jak zatem zbalansować osobiste sympatie z szacunkiem do kultowych dzieł, o których filmoznawcy następnych pokoleń będą się uczyć jako o klasykach gatunku? Odpowiedź na to pytanie pozostawiam Czytelnikom, zachęcając do dyskusji na temat tego rankingu i pisania w komentarzach własnych propozycji.
Film, którego pewne wątki źle się zestarzały. W przeciwieństwie do muzyki, która pozostaje po dziś dzień ponadczasową, znaną zarówno przez pokolenia wychowane na romansie postaci granych przez Johna Travoltę i Olivię Newton-John, jak i późniejsze. Całość przerysowana, kolorowa, muzycznie i inscenizacyjnie znakomita.
Po hitowej pierwszej części (do której jeszcze powrócę) pozostał jeden, szczególnie niewyeksplorowany wątek – jak Donna poznała Sama, Harry’ego i Billa. Nie ma co się oszukiwać – fabularnie film na kolana nie powala. Bądźmy jednak uczciwi – ogląda się go przede wszystkim dla kolejnych pomysłowych inscenizacji i łapiących za serducho wykonań piosenek zespołu ABBA (moja miłość szczególnie bije do Dancing Queen i finału z udziałem Cher)
Gdybym był bogaty…i tak dalej. Legendarny musical z jeszcze bardziej legendarną kreacją Chaima Topola zostało nagrodzone trzema Oscarami. O ile wiadomo powszechnie, że nie zawsze jest to wyznacznik wielkości filmu, o tyle w przypadku Skrzypka na dachu są one (zwłaszcza ten za muzykę), mówiąc delikatnie, zasłużone.
John Belushi, Ray Charles, Cab Calloway, James Brown, Aretha Franklin. To zaledwie część gwiazdorskiej obsady, która doprowadziła ten film na wyżyny. Znakomita i kultowa komedia, świetny muzyczny poziom – dla mnie osobiście najbardziej zapadającym w pamięć wykonaniem pozostanie Think, potężnie zaśpiewane przez spoczywającą już w pokoju królową soulu.
Nieczęsto się zdarza, by musical miał na koncie dwucyfrową liczbę oscarowych nominacji. Chicago opowiada – w telegraficznym skrócie – historię gwiazdy (wyśmienita Zeta-Jones), która trafia do więzienia z powodu oskarżenia o zabójstwo męża i musi się mierzyć z tym, że za kratkami nie jest jedyną celebrytką na językach. When You’re Good To Mama w wykonaniu Queen Latifah pozostanie w mojej pamięci.
Legendarny reżyser, kilka lat po nakręceniu największej szmiry w historii filmów o Batmanie odkuł się ekranizacją jednej z najsłynniejszych artystycznych historii, którą na sceniczne realia przełożył wybitny kompozytor Andrew Lloyd Webber. Schumacher skompletował świetną obsadę, w której na pierwszy ogień wysuwają się oczywiście Gerard Butler i Emmy Rossum. Prawdziwa muzyczna uczta, w której chce się, żeby Anioł Muzyki śpiewał i śpiewał.
Pora powrócić na wyspę Kalokairi. Mamma Mia dzierży miano produkcji, która filmem jest średnim, ale musicalem – znakomitym. Prawdopodobnie najlepsza jak dotychczas forma przybliżenia nowemu pokoleniu piosenek najsłynniejszego szwedzkiego zespołu. Fantastyczna zabawa dopełniona udziałem gwiazd z wysokiej aktorskiej półki. Nic tylko śpiewać, skakać i tańczyć.
Jeden z pierwszych i najlepszych musicali w historii. Kolejny legendarny tytuł, najstarszy spośród umieszczonych na liście, powszechnie uznawany przez znane czasopisma i instytuty filmowe za jedno z najlepszych dzieł światowej kinematografii. Podzielam te obserwacje, choć dla mnie przede wszystkim pozostaje bardzo dobrym, ikonicznym i gwiazdorsko obsadzonym filmem.
Film, do którego z pewnością pasuje określenie “jedyny w swoim rodzaju”, kultowy musical. Zaczyna się klasycznie – parze psuje się samochód, następnie trafia ona do zamku tajemniczego doktora. Co tam się dzieje? Trzeba to przeżyć i zobaczyć. O rolę Franka-N-Furtera starał się Mick Jagger, ale ostatecznie trafiła ona do rąk Tima Curry’ego – dziś chyba ciężko sobie wyobrazić inny wybór. Niepowtarzalny, spektakularny, ekscentryczny.
Znakomita historia kiełkującej relacji śpiewaczki kabaretowej (Liza Minelli) i angielskiego mężczyzny, granego przez Michaela Yorka. Gdy do tego dodać wątek rodzącego się w Niemczech nazizmu, wychodzi dzieło spełnione zarówno artystycznie, jak i pod kątem obrazowania epoki będącej centrum filmu. W dodatku nagrodzone aż ośmioma Oscarami (w tym za reżyserię, najlepszą pierwszoplanową rolę żeńską, za sceongrafię i muzykę).
Oryginalna wersja z 1961 to synonim i dowód na piękno kinowego musicalu mimo tego, że perspektywy czasu część rzeczy budzi niewątpliwe kontrowersje. Mowa tu zwłaszcza o obsadzeniu w roli Latynoamerykanki Marii białej aktorki będącej córką rosyjskich imigrantów (Natalie Wood aka Natalia Zacharenko). Wciąż jednak ten film jest dziełem, charakteryzującym się świetną reżyserią scen musicalowych, choreografiami – słowem, jest w nim prawie wszystko, co dobre w musicalu.
Oba umieszczone obok siebie w rankingu tytuły dzieli niewątpliwa różnica epoki, w której są kręcone – a mimo to stanowią piękne uzupełnienia, niosą za sobą uniwersalne (i może trochę banalne) prawdy. Nakręcone 60 lat po oryginale West Side Story jest wielkim, pełnym życia, widowiskiem, ujawniającym talenty aktorskie i wokalne Ansela Elgorta oraz (zwłaszcza) Rachel Zegler, a także dowodem na nieprzemijalne serce Spielberga do tworzenia wielkich dzieł.
Musical w musicalu. Wyreżyserowany przez jednego z najbardziej utalentowanych współczesnych artystów, Lina-Manuela Mirandę, biograficzny film o kompozytorze Jonathanie Larsonie, którego „zastajemy”, gdy bohater zbliża się do 30. urodzin, przeżywając kryzys twórczy i egzystencjalny. Wielka rola (okradzionego z Oscara na rzecz Willa Smitha) Andrew Garfielda, który zachwyca swoim wokalem, podobnie jak m.in. Alexandra Shipp i Vanessa Hudgens na drugim planie.
![100+] La La Land 4k Wallpapers | Wallpapers.com](https://wallpapers.com/images/hd/la-la-land-4k-uxsif3n0k9jj7t71.jpg)
Obdarowany sześcioma Oscarami hit sprzed ośmiu lat przypomniał światu piękno gatunku. Choć osobiście mam do niego jakąś trudną do wytłumaczenia niechęć, byłbym głupcem, nie doceniając świetnych kreacji Emmy Stone i Ryana Goslinga, znakomitych zabiegów reżyserskich maestro Chazelle’a, czy świetnej muzyki Justina Hurwitza. Obiektywnie – kawał kina i jeden z najlepszych musicali XXI wieku.
![100+] The Hunchback Of Notre Dame Wallpapers | Wallpapers.com](https://wallpapers.com/images/hd/hunchback-of-notre-dame-main-characters-4b7uv5v4zv812ud2.jpg)
Jedna z najpiękniejszych (w każdym znaczeniu tego słowa) animacji Disneya. Mądra, wzruszająca, robiąca wizualne wrażenie, pod koniec szczególnie mroczna opowieść, pełna fantastycznych muzycznie i tekstowo piosenek (nic jednak nie ma podjazdu do Z dna piekieł). Jeden z nielicznych przypadków perfekcyjnego polskiego dubbingu. Gdyby powstała wersja live-action, byłbym jej szalenie ciekaw.
Ten film często jest porównywany z “Elvisem” Baza Luhrmanna Taron Egerton, podobnie jak Butler w swoim przypadku, wykonał wszystkie partie wokalne i zrobił to z klasą, charyzmą, godną Eltona Johna. Dzieło fenomenalne inscenizacyjnie. Jedna z najlepszych biografii muzyka XXI wieku i porywająca, wzruszająca historia.
Jeden z moich ulubionych filmów ubiegłego roku. Dla wielu zatrudnienie Timotheego Chalameta w tytułowej roli było ryzykowne, młody aktor jednak potwierdził swój gigantyczny talent aktorski, popisał się też świetnym wokalem. Całościowo Wonka jest piękny, kolorowy, pełen znakomitych piosenek i musicalowej magii.
Kolejny film z cyklu „obraz musicalowej magii”. Baśniowy wręcz obraz, motywy wolności i miłości, wymierzone co do centymetra inscenizacje, znakomite piosenki napisane przez duet Benja Paska i Justina Paula. Gdy do tego dorzucimy m.in. bezbłędnego jak zawsze Hugh Jackmana, wiecznie młodego Zaca Efrona, pełną uroku Zendayę i ich wokale, nie pozostaje nic innego, jak dać się ponieść tej rozrywce.
Zanim reżyser popełnił swój największy błąd w karierze (mowa oczywiście o Kotach) stworzył wielkie (dosłownie, 157-minutowe) dzieło, w którym prawie wszystkie dialogi są śpiewane. Przedsięwzięcie jak najbardziej udane, podbite szczegółową scenografią. Wspomniany wyżej Jackman, Anne Hathaway, Russell Crowe, Sascha Baron Cohen, Helena Bonham Carter, Eddie Redmayne, Samantha Barks – w zasadzie każdy poza Amandą Seyfried zostawia w tym filmie serce.
Film, który jest moim rówieśnikiem. Film, którego nigdy nie pomijam gdy leci w telewizji. Film, który ma prawdopodobnie najprostszą historię przeoraną przez sztukę każdego rodzaju – on, ubogi młody mężczyzna zakochuje się w artystce i kurtyzanie w jednym, ta z kolei przeznaczona jest bogaczowi i głównemu fundatorowi tytułowego klubu. Magiczna wizualnie historia tragicznej i pozbawionej szans miłości, w którą wplecione są wspaniałe aranżacje znanych piosenek Queen, Eltona Johna, czy Stinga. Oszałamiające dzieło, w którym nie ma złej kreacji aktorskiej. No i ten anielski głos Ewana McGregora…
Co w tym tygodniu zobaczymy w kinach na VOD? Między innymi trafi do nas druga część filmu Troll, a także sequel Pięciu koszmarnych nocy. Do tego trochę klasyki i premier na VOD. Nowości na Netflix Troll 2 (1.
