Pedro Almodovar to reżyser, który zawsze kojarzy się z kinem hiszpańskim – kinem nietuzinkowym, kinem wysublimowanym i kinem pełnym wrażliwości. Skóra, w której żyję to tytuł nieco odbiegający od jego filmografii. Hiszpański reżyser zaserwował iście chory obraz, który będzie wymagał od nas sporo cierpliwości i wytrzymałości. Szalony lekarz Robert Ledgard (w tej roli znakomity Antonio Banderas), próbuje stworzyć syntetyczną ludzką skórę, jednak do swoich doświadczeń używa tajemniczej kobiety, którą stale trzyma pod kluczem. Obraz cieszy się nie tylko uznaniem widzów, ale również krytyków, co zaowocowało nominacją do Złotej Palmy w Cannes oraz BAFT-ą za najlepszy film nieanglojęzyczny. (M.Gontarski)
Kadr z filmu Skóra, w której żyję
J.A. Bayona to takie zagubione, nieślubne dziecko Stevena Spielberga. Świetny reżyser, który w umiejętny sposób potrafi przedstawić w swoich filmach magię kina. Wszechstronny twórca, który udowadnia to w dosyć skromnie reklamowanym w Polsce – 7 minutach po północy. Z pozoru baśń, przenosi nas do umysłu dziecka, które wchodzi w relacje z drzewem, prosząc go o pomoc w uleczeniu matki. Film pięknie nakręcony, ze świetnymi, minimalistycznymi efektami specjalnymi urzeka swoją historią, nie tylko wzrusza, ale i potrafi przerazić. Jednak to przede wszystkim inteligentne, dojrzałe kino, które porusza. Jeśli jesteście fanami Labiryntu Fauna, nie czekajcie zbyt długo, aby obejrzeć 7 minut po północy. I lepiej weźcie chusteczki na seans. (M.Gontarski)
Kadr z filmu Siedem minut po północy
Piękna, wielowarstwowa historia o miłości i cierpieniu. Bohaterką jest Clarence, która wskutek przeczytania starego listu wyrusza do Gwinei Równikowej w celu dowiedzenia się czegoś o swojej rodzinie. Molina porusza wiele ciekawych wątków: dorastanie, relacje w rodzinie, jest nawet pewien kontekst historyczny. Propozycja warta do zaliczenia nawet dla tych, którzy nie gustują w tego typu filmach. (S.Góraj)
Fot. Materiały prasowe
Film w reżyserii Alejandro Amenabara zdobył Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego w roku 2005. Oparta na faktach historia życia Ramona Sampedro, który zostaje sparaliżowany po wypadku w trakcie nurkowania. Nigdy nie pogodził się ze swoją sytuacja i rozpoczął 28 letnią kampanię w celu przeprowadzenia eutanazji. Kontrowersyjne dzieło zadaje pytania o to, czy nasze życie i jego zakończenie naprawdę należy do nas samych oraz dla jakich wartości i uczuć warto w ogóle oddychać. To melancholijna refleksja nad wolną wolą oraz emocjonalnymi zobowiązaniami wobec innych ludzi. Javier Bardem w jednej ze swoich wczesnych ról jeszcze sprzed jego hollywoodzkiej kariery. (M.Gontarski)
Kadr z filmu W stronę morza
Anglojęzyczny film, to prawda, ale chyba żal nie ująć go w tym rankingu. Świetna rola Nicole Kidman, która wiecznie żyje w półmroku przez chorobę dzieci. Psychologiczna gra, trochę szaleństwa, wszystko w pięknej oprawie wizualnej i muzycznej. Historia zaledwie kilku aktorów, na terenie jednego domu, którą dobrze jest obejrzeć kilka razy. (A. Borucka)
Kadr z filmu Inni
Film ten największe wrażenie zrobi za pierwszym razem, wtedy gdy o fabule nie wiemy nic, albo tylko tyle, co zobaczyliśmy w zwiastunie. Śledzimy w nim historię małżeństwa, które wraz z synem przeprowadza się do nieczynnego sierocińca. W tym właśnie sierocińcu, główna bohaterka — Laura, spędziła dzieciństwo. Planuje teraz stworzyć tam ośrodek dla dzieci, które otoczy swoją miłością. Nie wszystko jednak idzie zgodnie z planem, a młody Simon, syn Laury, zaczyna się bawić z zamieszkującymi sierociniec duchami. (A. Borucka)
Kadr z filmu Sierociniec
Prawdziwy klasyk hiszpańskiego (ale i światowego kina) opowiada o pewnej parze, która przez przypadek potrąca samochodem rowerzystę i ucieka z miejsca wypadku. Niezwykle mocne i emocjonujące kino, ze świetną grą aktorską, którego długo nie zapomnicie. (A.Bar)
Kadr z filmu Śmierć rowerzysty
W pierwszej trójce zestawienia wskazującego najlepsze hiszpańskie filmy musiały znaleźć się Dzikie historie! Czarna komedia produkcji argentyńsko – hiszpańskiej to historia grupy ludzi, którym… puszczają nerwy. Jest to jedna z ciekawszych nieanglojęzycznych produkcji ostatnich lat i niewątpliwie świetny film, który polecamy każdemu. (A.Bar)
Kadr z filmu Dzikie historie
Na drugim miejscu w rankingu przedstawiającym najlepsze hiszpańskie filmy znajduje się Almodovar u szczytu formy. Opowieść o dwóch historii o miłości, które spotykają się w jednym punkcie. Z jednej strony samotny pielęgniarz, głęboko zadurzony w pięknej balerinie Alicii, która zapadła w śpiączkę wskutek potrącenia samochodem. Nieśmiały mężczyzna odwiedza ją w szpitalu, rozmawiając z nieprzytomną kobietą. Z drugiej zaś mamy dziennikarza Marco, którego ukochana została zaatakowana przez byka – z tym samym skutkiem, co Alicia. Pozycja nie do przegapienia! (S.Góraj)
Kadr z filmu Porozmawiaj z nią
To dość przerażająca, baśniowa opowieść, której akcja toczy się pod koniec drugiej wojny światowej. Ofelia, dziewczynka będąca bohaterką filmu, trafia do tajemniczego labiryntu, gdzie przewodnikiem jest tytułowy Faun. Jednak w fantastycznym świecie czai się wiele grozy, z którą młodziutkiej Ofelii przyjdzie się zmierzyć, a czasami trudno powiedzieć, które strachy są gorsze – fantastyczne z Labiryntu czy te z wojennej rzeczywistości.
Film zdobył cały kosz nagród – w tym sześć nominacji do Oscara. Doceniono nie tylko niezwykłą warstwę fabularną – wieloznaczną i dopracowaną – ale także wizualną. Także przez fantastów jest uznawany za dzieło warte wyróżnienia – otrzymał za scenariusz nagrodę Nebula. Jedno jest pewne – pozostawia niezatarte wrażenie u widza. (A. Borucka)
Kadr z filmu Labirynt Fauna
Ranking „Najlepsze hiszpańskie filmy!” przygotowali:
Agnieszka Bar
Angelika Borucka
Marcin Gontarski
Szymon Góraj
A gdzie Contratiempo z 2016 roku
Trochę ten ranking ma dziur. Brakuje mi „Słodkich snów”, „ Contratiempo, „La cara oculta” i kilku innych… Ale kilka nowych pozycji do obejrzenia jest ????
dokładnie tak, „ Contratiempo, „La cara oculta” i inne powinny być w tym zestawieniu.
Ilustracja do recenzji „Życia ukrytego w słowach” to świetny spoiler. Nie przypuszczałbym, że można tak źle dobrać zdjęcie.