Pierwsze, lecz nie ostatnie, Chłopaki w naszym zestawieniu. Czarne getto centralnego Los Angeles to temat stale obecny w amerykańskiej kinematografii, lecz produkcję Johna Singletona śmiało można postawić ponad utarty schemat skorumpowanych glin i rapujących gangsterów. Reżyser wykorzystuje bowiem doświadczenia, których doznał na własnej skórze, aby w jak najbardziej rzetelny sposób ukazać nieciekawą sytuację młodzieży żyjącej w South Central. Nie stworzył on jednak dzieła trudnego w odbiorze, decydując się na mocno przerysowane i raczej symboliczne rozwiązania scenariuszowe. Zabieg ten może zdegustować bardziej wymagających kinomanów, co nie zmienia faktu, że zamysł autora wyraźnie polegał na próbie przedstawienia stanu średniego, a nie indywidualnych przeżyciach bohaterów – gwoździem programu są tutaj problemy czarnej społeczności, a nie osobiste rozterki jednostek. Schematyczne potraktowanie fabuły wydaje się być zatem uzasadnione, a jej celem jest przede wszystkim zainteresowanie widza poruszaną tematyką. Wątpliwości natomiast nie podlega wyśmienita scenografia, dzięki której na własnej skórze czujemy wręcz wysoką temperaturę słonecznego Los Angeles. Jeśli poszukujecie amerykańskich produkcji gangsterskich w nieco odmiennych klimatach, to niniejszy tytuł powinien znaleźć się w waszej bibliotece filmowej.
https://www.youtube.com/watch?v=J4sKiGkzKJo
Trzej giganci francuskiego kina na jednym planie filmowym. Lino Ventura, Jean Gabin oraz Alain Delon spotkali się, aby przedstawić nam los osiadłej na stałe w Paryżu włoskiej Rodziny Malanese. Jak to zwykle bywa, klan mafijny uwikłany jest we wszelkiego rodzaju nielegalne machlojki, jednak nigdy nie mordują swoich antagonistów. Tymczasem “młodzieńcza pasja” synów bossa, którzy zapewniają schronienie korsykańskiemu zabójcy, ściąga na Sycylijczyków uwagę francuskiego wymiaru sprawiedliwości. Śledztwo nabiera rumieńców, gdy okazuje się, że między głową Rodziny (Gabin), a uciekinierem (Delon) dochodzi do międzypokoleniowego konfliktu i sprzeczności w hierarchii wartości. Sprawnie zrealizowana i momentami rozrywkowa akcja tego gangsterskiego thrillera zostaje dodatkowo spotęgowana za sprawą muzyki legendarnego Ennio Morricone, przywodzącej momentami na myśl motywy rodem ze spaghetti westernów. Dodajmy do tego klasyczne kreacje głównych bohaterów, a wyjdzie pozycja obowiązkowa dla każdego fana gatunku!
https://www.youtube.com/watch?v=nly1UL74hN4
Pora na gangsterską pozycję od samego Ridleya Scotta. Zabiera nas tym razem w podróż w czasie do Harlemu lat 70. ubiegłego wieku. Film aż kipi klimatem tamtego okresu zarówno dzięki muzyce, jak i kostiumom. Jesteśmy świadkami budowania potężnego narkotykowego imperium pod wodzą Franka Lucasa – zaczynającego karierę w gangsterskim półświatku jako zwyczajny kierowca. Do walki z nim staje Ritchie Roberts – uosobienie cnót w policyjnym zawodzie. Na pierwszy rzut oka moglibyśmy powiedzieć, że obaj protagoniści stojący po przeciwnych stronach prawa są swoimi całkowitymi przeciwieństwami. Okazuje się jednak, że mają jeden wspólny mianownik, jakim jest kierowanie się określonymi zasadami, kodeksem moralnym. Denzel Washington oraz Russel Crowe wywiązali się znakomicie ze swoich ról, toteż konfrontację ich bohaterów ogląda się z ogromnym zainteresowaniem.
https://www.youtube.com/watch?v=BV_nssS6Zkg
Przedwojenne kino gangsterskie w dużej mierze opierało się na motywie gangstera mozolnie wdrapującego się na szczyt „łańcucha pokarmowego”. Próba przełamania schematów rzadko kiedy wychodziła filmom na dobre, dlatego twórcy często pozostawali wierni stwierdzeniu, iż „jeśli coś działa, to po co to zmieniać”. Na dostateczną odwagę zebrał się Raoul Walsh, tworząc Biały żar. Produkcja reklamowana była przede wszystkim nazwiskiem Jamesa Cagney’a – nieco zapomnianego w dzisiejszych czasach aktora, który przez wielu uważany był (i jest) za najwybitniejszą postać w historii kinematografii. Tę opinię pozostawiamy kwestii gustu, lecz należy przyznać, że wówczas przyciągnął on tłumy do sal kinowych. I właśnie te tłumy były świadkami (r)ewolucji gatunku. Główny bohater – Arthur „Cody” Jarrett – już na starcie bowiem jest doświadczonym rozbójnikiem, planującym efektowny skok na bank. Nadal mało, co nie? Dziś nie zrobiłoby to na nikim specjalnego wrażenia, ale co powiecie na motywy kierujące mężczyzną? Cody jest bowiem chorobliwie uzależniony od swej matki, której ambicją jest bogacenie się na rabunkach. Żeby nie było zbyt łatwo, on sam również czerpie z tego przyjemność, a jego rodzicielka jest jedyną osobą zdolną do ukojenia jego organizmu (Cody cierpi bowiem na epilepsję). Kino gangsterskie z wyraźnie psychologicznym podszytem? Pomysł oryginalny zarówno w przeszłości, jak i dziś!
https://www.youtube.com/watch?v=7w3n_eRizgw
Przenosimy się z Samem Mendesem do Stanów Zjednoczonych epoki prohibicji. To właśnie w tym okresie słynny Al Capone miał w swojej garści całe Chicago. Jednym z jego gości od brudnej roboty jest Michael Sullivan, którego rodzina wkrótce zostanie wpisana na listę egzekucyjną lokalnych bossów. Tym samym rozpoczyna się jego Droga do zatracenia. Jest to mroczny obraz przedstawiający walkę z własnymi słabościami, zemście, a przede wszystkim relacji ojciec-syn. Szukających jednak mocnych scen ten film być może nie usatysfakcjonuje całkowicie, ale warstwa audiowizualna oraz obsada stoją tutaj na bardzo wysokim poziomie, a jego finał potrafi wycisnąć z widza niejedną łzę.
https://www.youtube.com/watch?v=k1iCd___dNY
Zobacz również: Dlaczego warto oglądać kino koreańskie?
miał byc 30