Nienawistna Ósemka – Ciekawostki

Autor: Patryk Supeł 12 maja 2016

Po tym jak scenariusz Nienawistnej Ósemki wyciekł do sieci, Quentin Tarantino nie chciał kręcić filmu. Jednakże tuż po tej decyzji, ekipa filmowa zebrała się razem na krótkie czytanie scenariusza w Los Angeles. Cała obsada była oszołomiona oraz podekscytowana obrazem i wraz z Samuelem L. Jacksonem na czele przekonała Tarantino do zaakceptowania i nakręcenia filmu.
W pewnym momencie bohater grany przez Michaela Madsena wypowiada słowa, „a bastard’s work is never done”. Słowa te były niegdyś sloganem na plakacie Bękartów Wojny (2009).
Pomimo iż jest to szósty film, przy którym współpracują ze sobą Quentin i Samuel jako aktor i reżyser, to jest to pierwszy raz, kiedy Samuel L. Jackson odgrywa praktycznie pierwsze skrzypce w filmie Quentina Tarantino, a także jest jako pierwszy wymieniony na napisach końcowych filmu.
Piosenka zaśpiewana przez Daisey została wykonana na żywo na planie filmowym przez Jennifer Jason Leigh. Soundtrack z filmu zawiera również wspomniany utwór wraz z odgłosem przybijania gwoździ w drewniane drzwi zajazdu oraz dialogu Kurta Russella.

Quentin Tarantino, The Hateful Eight

Do roku 2015 prawie wszystkie kina na całym świecie zastąpiły swoje tradycyjne projektory filmowe na cyfrowe. Jako wielki fan i zwolennik taśmy celuloidowej, Quentin Tarantino agresywnie walczył ze światowymi dystrybutorami, by jego film mógł być pokazany w oryginalnym formacie Ultra Panavision 70. W rezultacie, na całym świecie 50 kin zostało wyposażonych w anamorficzne 70mm projektory filmowe, tak by mogły wyświetlać obraz zgodny z oczekiwaniami reżysera.
Quentin Tarantino ogłosił w 2015 roku na Comic-Con, że Ennio Morricone skomponuje muzykę do Nienawistnej Ósemki. Tarantino zauważył, że byłaby to pierwsza ścieżka Morricone do westernu w ciągu 40 lat. Tarantino wcześniej użył co prawda muzyki Morricone w takich filmach jak: Kill Bill 2 (2004) Grindhouse: Death Proof (2007), Bękarty wojny (2009) czy Django (2012), ale nie jako cała ścieżka dźwiękowa danej produkcji. Ennio Morricone napisał również nową piosenkę Ancora Qui, dla tego ostatniego obrazu. Pomimo rzekomych napięć między panami, Tarantino postanowił zaangażować Morricone do swojego najnowszego westernu, by kompozytor napisał nową, pełną, oryginalną muzykę do Nienawistnej Ósemki. Ponad to jest to pierwszy film Tarantino, który używa głównie oryginalną ścieżkę muzyczną. W większości poprzednich filmów Quentina, używano głównie różnych utworów, a tylko kilka z nich było oryginalną ścieżką dźwiękową napisaną specjalnie dla filmu.
Kompozytor Ennio Morricone powiedział w wywiadzie, że przyjął zaproszenie Quentina Tarantino na stworzenie ścieżki dźwiękowej, ponieważ podoba mu się scenariusz filmu i Tarantino dał mu pełną swobodę w kompozycji. Morricone powiedział, że uważa Nienawistną Ósemkę jako film przygodowy zamiast Western, w wyniku czego, starał się dźwięk muzyczny oddać kompletnie inny od jego słynnych westernowych utworów. Oparł muzykę na uczuciach, które scenariusz wywołał w nim, zamiast komponować muzykę do poszczególnych scen. Ponieważ Morricone miał tylko około miesiąca na stworzenie ścieżki, jak wcześniej zostało wspomniane, kompozytor dodał kilka niewykorzystanych utworów napisanych specjalnie dla filmu Coś (1982).

Quentin Tarantino, The Hateful Eight

Katee Sackhoff była rozważana do odegrania roli, która ostatecznie powędrowała do Jennifer Jason Leigh. Sackhoff nawet miała przyjemność czytania skryptu z Quentinem, ale reżyser doszedł do wniosku, że aktorka była zbyt młoda.
Wczesne pokazy testowe filmu trwały ponad 3 godziny i obejmowały przerwę.
Według Quentina Tarantino na jego Nienawistną Ósemkę miały wpływ dwa podstawowe obrazy, takie jak: Coś (1982) i Wściekłe psy (1992). To właśnie w tym pierwszym filmie wystąpił również Kurt Russell, a ścieżkę dźwiękową wykonał Ennio Morricone. Ponadto Coś opowiadało również o grupie mężczyzn, którzy nie mogą już dłużej ufać sobie nawzajem, będąc uwięzionym wewnątrz budynku podczas gwałtownych śnieżyc. Oba filmy zawierają również sceny z Kurtem Russellem, który w niepewności rozbraja innych mężczyzn.
W jednym z wywiadów Quentin Tarantino oficjalnie potwierdził, że wszystkie jego filmy mają miejsce w tym samym świecie.
Istnieją w filmie trzy subtelne odniesienia do Django (2012) Tarantino. Po pierwsze, gdy spotykamy majora Warrena, siedzi on na szczycie trzech zwłok i siodła. To siodło było wcześniej własnością Django, a drugie znajduje się w pasmanterii Minnie. Siedząc na podłodze pasmanterii można dostrzec zieloną sztruksową kurtkę Django. Oba te odniesienia zostały potwierdzone przez Samuela L. Jacksona. Dodatkowo w obu filmach pojawił się Walton Goggins postać nazywana „hillbilly”.

W wersji roadshow, słowo „nigger” jest użyte 65 razy, co stanowi nieco ponad połowę zastosowania wspomnianego słowa w poprzednim filmie Quentina Tarantino Django (2012). O Django mówi się, że trzyma w ‘ręku’ rekord z największym zastosowaniem słowa „nigger”. W ogólnym wydaniu, jedna scena pomiędzy Chrisem Mannix (Walton Goggins) i generałem Sanfordem Smithers (Bruce Dern), w której użyto tego słowa 7 razy została usunięta, zmniejszając tym samym liczbę do 58. W głównej obsadzie, Michael Madsen jest jedyną osobą, która nie wypowiada tego słowa.
Wersja analogowa Nienawistnej Ósemki (70mm) jest nawinięta na 20-stu rolkach o łącznym czasie trwania 187 minut i wadze ponad 250 funtów (ok. 113kg).
Weinstein Company wydało 8-10 mln dolarów na znalezienie, zamówienie, odbudowanie i zainstalowanie 70mm analogowych projektorów filmowych, a także przeszkolenie 200 operatorów kinowych potrzebnych do ich obsługi w 96 amerykańskich kinach (80,000 tys. dolarów za jedną lokalizację), które pokazały wersję Roadshow tego filmu.
Podobno podczas etapu rozwoju filmu, Christoph Waltz był rozważany do roli kata w obrazie, co mogłoby być trzecią współpracą Waltza i Tarantino, ale rola zawsze była przeznaczona dla Tima Rotha.

W oryginalnym scenariuszu postać Boba miała być Francuzem zamiast Meksykaninem.
Niestety w pewnym momencie produkcja filmu, podczas zaplanowanych terminów kręcenia zdjęć na miejscu w Telluride, Kolorado, nastąpiła długookresowa spokojna, ładna pogoda. Wówczas użyto dużych wiatraków i napowietrzaczy, które zostały wykorzystane w wielu zdjęciach, przy których próbowano odtworzyć zamieć. Tak duża ilość sztucznego śniegu topiła się i produkcja musiała zostać wstrzymana. W tym momencie warto wspomnieć o zabawnym fakcie, gdzie większość obsady włączając Quentina Tarantino, Samuela L. Jacksona i Kurta Russella próbowało przyciągnąć więcej śniegu i uczestniczyło w lokalnym „wypalaniu nart”, czyniąc ofiarę dla „bogów śniegu”, aby spróbować zmusić go do opadów śniegu. Przypadkowo lub nie, kilka dni później, przyszła duża zamieć i spadła duża ilość śniegu, więc filmowcy mogli kontynuować zdjęcia.
Coś (1982) był jedynym filmem, który Quentin Tarantino pokazał obsadzie Nienawistnej Ósemki.
Nazwa linii dyliżansu „Butterfield Overland etap” jest taka sama, jak w 3:10 Yumy (1957).

W większości role Majora Warrena, Johna Rutha, Oswaldo i Joe Gage’a były rozpisane dla Samuela L. Jacksona, Kurta Russella, Tima Rotha i Michaela Madsena. To także Ci aktorzy rozwinęli swoje postacie w umysłach. Rola Daisy Domergue była mniej konkretnie opisana, dlatego też wiele aktorek było rozpatrywanych na to stanowisko zanim Jennifer Jason Leigh zdobyła tę rolę. Quentin Tarantino powiedział: Daisy stała się jedną z najbardziej interesujących postaci, bo jest na stronie, ale też nie jest na stronie; aktorka dosłownie musiała zainwestować w ogrywaną postać od początku do końca. Musiała to być aktorką, której mogłem zaufać i dodatkowo artysta, której praca nad postacią sprawia Ci przyjemność. Gdy przyszła Jennifer była bardzo imponująca w czytaniu swojej roli, ale to, co naprawdę mnie przekonało to to, kiedy zacząłem oglądać większość jej filmów. Miałem cały festiwal filmowy z Jennifer Jason Leigh. Oglądałem jeden i już nie mogłem się doczekać by puścić kolejny. Była ona tak zabawną aktorką, szczególnie w latach 90, jak np. eXistenZ (1999) Georgia (1995) czy Pani Parker i krąg jej przyjaciół (1994). Te filmy zostały zbudowane wokół niej. Jej kreacja była centrum filmu i wszystko zostało stworzone wokół tego i tego właśnie potrzebowałem dla Daisy.
Krwawe efekty specjalne w filmie zostały wykonane dzięki uprzejmości Grega Nicotero (Żywe Trupy 2010r.), który również pracował przy innych filmach Tarantino jak: Bękarty Wojny (2009) Kill Bill (2003), Kill Bill 2 (2004) oraz Django (2012).
Quentin Tarantino dopiero po premierze Nienawistnej Ósemki wyjaśnił w wywiadach, że na bardzo wczesnym etapie pomysłu ta historia była kontynuacją Django (2012). Reżyser zaczął od tego, że powieść nazywała się Django in White Hell. Jednak Quentin zdał sobie sprawę, że nie do końca by to działało tak jakby chciał, gdyż postać i jej zasady moralne byłyby znane publiczności już wcześniej, a to, że postać by przetrwała niemal pewne. Sam Tarantino powiedział, że podzielił się tą ciekawostką z widzami/czytelnikami gdyż nie chciał wprowadzać publiczności w błąd jakoby Nienawistna Ósemka była kontynuacją Django, a także spowodowane wyciekiem całego scenariusza do Internetu.
Jeśli chodzi o całą obsadę filmu, to tylko Jennifer Jason Leigh, Demian Bichir, Gene Jones i Channing Tatum nie pracowali z Quentinem Tarantino wcześniej.

Quentin Tarantino, The Hateful Eight

Piosenka, którą śpiewa Daisy Domergue, kiedy gra na gitarze, jest ludową piosenką Australii, której tytuł brzmi „Jim Jones at Botany Bay”.
Według napisanego scenariusza, postacie Minnie i Słodkiego Dave’a poznały się sobą w roli niewolnicy i właściciela przed wojną secesyjną. Słodki Dave miał kiedyś Minnie jako niewolnicę, lecz po zakończeniu wojny secesyjnej z nieznanego powodu, po zniesieniu niewolnictwa zostali ze sobą. Można spekulować, że Słodki Dave był potajemnie zakochany w Minnie, albo że pomógł on jej zakupić ziemię, aby mogła rozpocząć własną działalność jako sposób odpłacenia jej reparacji za to, że w przeszłości była jego niewolnicą. Uważa się, że Quentin Tarantino pozostawił specjalnie niejasności publiczności, by ta mogła rozwinąć swoje własne teorie na temat związku między Minnie i Słodkim Davem.
Cameo Tarantino ograniczyło się w filmie do głosu narratora.
Gdy Joey prosi Minnie, aby zwinęła mu papierosa, kobieta mówi mu, że używa tytoniu „Red Apple”. Jest to oczywiście fikcyjna markach papierosów, która pojawia się w wielu filmach Tarantino.

Kurt Russell celowo improwizował czasem Johna Wayne’a. W pewnym momencie, jego postać wypowiada słowa „That’ll be the day!”, które są słynnymi sloganem postaci Wayne’a w Poszukiwaczach (1956).
Postać Oswaldo Mobray’a jest nazywana „Little Man”. W innym filmie Quentina Bękarty Wojny (2009), pseudonim dla postaci szeregowego Smithsona Utivicha jest również „Little Man”.
Kurta Russella i Jennifer Jason Leigh spotkali się po 24 latach, po tym, jak oboje pojawili się w Ognistym podmuchu (1991), choć nie mieli żadnych wspólnych scen w tym filmie. Dla ciekawostki warto dodać, że ich ojcowie Bing Russell i Vic Morrow 50 lat wcześniej spotkali się w serialu telewizyjnym Odyssey (1965).
Nazwa postaci majora Marquisa Warrena to hołd dla pisarza i reżysera Charlesa Marquisa Warrena, który niegdyś produkował filmy z gatunku western.
Według scenariusza, fabuła tego filmu w dużej mierze odwołuje się do wielu ważnych historycznych realiów, które miały miejsce w latach po wojnie domowej, w tym: napięcia i rywalizacji między Unią a konfederackimi weteranami, postawą na zniesione niewolnictwo i przyznanie czarnoskórym ludziom równych praw i zmagań gospodarczych południowych stanów, a także zabójstwa Abrahama Lincolna.
„Mexican Bob” to również nazwa postaci w Prawdziwym męstwie (1969). Jest on członkiem gangu Ned Pepper.