Po przeczytaniu opisu filmu produkcja natychmiast skojarzyła mi się z Zakładnikiem Michaela Manna z pierwiastkiem Locke. I pokrewieństwo z obiema produkcjami jest w istocie dość oczywiste. Frank Grillo wciela się w tytułowego kierowcę ustawiającego się na różne akcje, które zazwyczaj mają na celu rabunek. Od początku obserwujemy jedną z nich i jak możemy się domyślić, to jest ta, która nie pójdzie zgodnie z założonym planem. W rutynową akcję wbija się niespodziewana osoba trzecia, zmuszając naszego antybohatera do szybkiego działania – bardzo często na wyczucie. Jest zupełnie sam, w środku nocy, w dodatku co rusz zmuszony jest weryfikować swoje działania na bazie kolejnych rozmów telefonicznych.
kadr z filmu Kierowca
Na pewno Jeremy’emu Rushowi udało się wprowadzić do swojego filmu duszny klimat totalnego poczucia beznadziei, która potęguje przy każdym kolejnym nieudanym manewrze. Oczywiście osoby zaznajomione z tym gatunkiem dość szybko poznają się na serwowanych trikach, mimo wszystko lecących prosto z podręcznika klisz. Ale twórcom udaje się nas zainteresować – zwłaszcza przy kolejnych punktach przełomu, kiedy do głównej postaci dzwoni jakiś członek rodziny albo któryś z gangsterów z prośbą bądź groźbą. Sporym atutem jest w tym przypadku Frank Grillo, który może nie ma talentu Toma Hardy’ego, ale charyzma dobrze mu służy. Szkoda, że pewne aspekty produkcji zostały wykonane zupełnie po łebkach – szczególnie zrobiony na autopilocie finał. No i… dlaczego w tym mieście nie ma policji?!
Kierowca to taka mini-perełka na Netflix – ale w pewnych określonych warunkach. Jeżeli lubicie klaustrofobicznie prowadzoną kamerę, nocne eskapady prawie jak u Michaela Manna (choć to „prawie” robi sporą różnicę) i zwyczajnie macie ochotę na wieczorny film akcji, który jednak nie jest klonem Szybkich i wściekłych, warto sprawdzić tę pozycję.
kadr z filmu Kierowca
