Ouija: narodziny zła – recenzja nowego horroru twórcy Oculusa

Po kiepskiej części pierwszej o popularnej planszy Ouija, za jej kontynuację bierze się autor Oculusa – Mike Flanagan. Reżyser serwuje nam iście piekielny majstersztyk, który jest w stanie wystraszyć nie jednego kozaka.

Zobacz również: TOP 10: Najlepsze horrory ostatnich lat

Akcja filmu rozgrywa się w Los Angeles w 1965 roku. Opowiada o owdowiałej matce, która prowadzi seanse spirytystyczne, tyle że za efekty specjalne odpowiedzialne są jej dwie córki. Matka nie uważa się za oszustkę, lecz jest przekonana, że pomaga osobom w żałobie, które nie miały czasu pożegnać się ze swoimi ukochanymi. W celu wzmocnienia efektu swojej pracy dodaje nową sztuczkę – planszę do wywoływania duchów, poprzez którą przypadkowo zaprasza do swojego domu złą siłę. Kiedy najmłodsza córka zostaje opętana przez tajemniczego ducha, matka i jej starsza córka będą musiały stawić czoło niewyobrażalnym lękom i nieznanym siłom w celu uratowania pociechy.

Początek oglądanego filmu może się wydawać sztuczny, jednak jest to tak naprawdę świetny pastisz osób, które zarabiały w tamtych czasach na oszukiwaniu klientów, przekonując ich, że za chwilę będą mogli porozmawiać ze swoją zmarłą rodziną. Takich scen na początku jest pełno. Reżyser bawi się emocjami widza – w jednej chwili mamy sielankowy pejzaż z lat 60., aby za chwilę ni stąd, ni zowąd wcisnąć nas w fotel i zamrozić krew w żyłach. Wszystko po to, abyśmy później dogłębniej przeżywali straszne sceny, które są nam serwowane. Co więcej, reżyser na każdym kroku podkreśla, w jakim okresie toczy się akcja – czy to poprzez oldshoolowe, błyszczące samochody, ubrania, czy pierwsze próby dotarcia człowieka na księżyc – momentami również zahaczając o pastisz.

Zobacz również: TOP 10: Najlepsze horrory przełamujące konwencję

Aktorstwo jest na niezłym poziomie. Niezwykle efektowna jest tu najmłodsza aktorka, Lulu Wilson. Mimo że jej aktorstwo momentami pozostawia wiele do życzenia, to swoją niewinnością, szczerością i słodkim głosikiem sprawia, że cały film wydaje się jeszcze bardziej przerażający. Z kolei Elizabeth Reaser świetnie zagrała zatroskaną, samotnie wychowującą matkę, która stara się zapewnić szczęśliwe życie córkom. Natomiast jej złudne przekonanie, że swoimi oszustwami pomaga ludziom, w końcu doprowadzi do tego, że sama znajdzie się na miejscu swoich klientów i nie dostrzeże zagrożeń czyhających za tymi, z pozoru niewinnie wyglądającymi zabawami. Jeśli chodzi o najstarszą córkę, w którą wcieliła się Annalise Basso, świetnie ukazała jedyną w rdozinie, trzeźwo myślącą osobę.

Niestety muszę was przed czymś przestrzec. Jeśli liczycie na ciekawe i oryginalne rozwiązanie całej tajemnicy, możecie się rozczarować. Ta opowieść o duchach serwuje nam to, co już mieliśmy okazję zobaczyć w innych filmach grozy, a widz nawet zaśmieje się z polskiego akcentu, który został wpleciony do fabuły. Jednak końcowe sceny sprawią, że naprawdę szybko zapomnimy o tych mankamentach, bo poczujemy ogromną potrzebę krzyknięcia z przerażenia, schowania się pod fotelem kinowym czy zamknięcia oczu.

Podsumowując, jeśli liczycie, że zobaczycie coś zupełnie świeżego w filmie, możecie się zawieść. Jednak jeśli szukacie niezłego straszaka na Halloweenowy wieczór, to coś dla Was. Po licznych horrorach, które miałam okazje w swoim życiu zobaczyć, plansza służąca do wywoływania duchów, tzw. Ouija, od zawsze budziła we mnie pewien lęk. Jednak dzisiejszy seans sprawił, że już nigdy więcej nie spojrzę ponownie na tą „zabawkę”. 

Ilustracja wprowadzenia: materiały prasowe