Plan Maggie – recenzja miejskiej komedii romantycznej

Mijają bowiem trzy lata, mija „i żyli długo, i szczęśliwie”. Choć Maggie wyszła za mąż i urodziła córeczkę, wcale nie czuje się szczęśliwa. Wręcz przeciwnie. Podczas gdy Johna pochłania pisanie książki, ją przytłacza proza wspólnego życia. Ma dość brania na siebie wszystkich obowiązków i przekładania własnych spraw; nie dość, że stopniowo odkochuje się w swoim mężu, zaczyna podejrzewać, że on z kolei nigdy nie przestał kochać byłej żony – despotycznej, ekscentrycznej Georgette (Julianne Moore). Obmyśla zatem kolejny plan: tym razem mający ponownie połączyć małżonków, a ją uwolnić spod jarzma rutyny, którego być może nie musiałaby dźwigać, gdyby skończyło się na „zwykłym” romansie. Teoretycznie to historia z dużym komediowym potencjałem. Teoretycznie.

 

Skrócenie tego etapu związku głównej bohaterki i Johna, kiedy wszystko jeszcze było w porządku, jest zrozumiałe i usprawiedliwione zamysłem reżyserki. Zamiast fundować widzom kolejną hollywoodzką kliszę z happy endem, woli podjąć się o wiele trudniejszego zadania – pokazać, że życie to naprawdę nie bajka. Gdy na ekranie mowa o wypalającym się uczuciu, nie sposób przywołać w pamięci dawnej chemii między postaciami. Wszystko sprowadza się do prostego, wyzutego z romantyzmu schematu: on był sfrustrowany, ona dała mu zastrzyk energii, teraz męczą się obydwoje, bo nic nie jest tak, jak na początku. Marzenia, owszem, spełniają się, ale czasami to nie wystarczy. A wizje dotyczące usłanej różami przyszłości zaskakująco szybko pokrywają się kurzem. Miller strąca bożka romantycznej, ckliwej miłości z piedestału, skłaniając tak bohaterkę, jak i widza, do wyciągnięcia nader przewrotnego wniosku: gdyby Maggie, zamiast dać się ponieść emocjom, trzymała się pierwotnego planu, sprawy mogłyby potoczyć się inaczej.  

 

 

Plany planami, fabuła fabułą, nie sposób zapomnieć o aktorach. Grana przez Gerwig Maggie jest na przemian nijaka i niedojdowata; pokraczny ma zarówno styl poruszania się, jak i ubierania. Oczywiście, ten – najpewniej celowy – zabieg można uznać za uroczy, może nawet tkwi w tym element komediowy – ale nie do wszystkich musi przemawiać. Biada tym, do których nie przemówi, bo będą się męczyć od pierwszej do ostatniej minuty seansu (jak ja). Odgrywający niebagatelną rolę w pierwotnym planie Guy (Travis Fimmel), nieporadny przedsiębiorca ogórkowy i matematyczny geniusz zarazem, o wiele szybciej wzbudza sympatię, chociaż i jemu trudno odmówić osobliwości. Hawke, owszem, potrafi być narcystyczny i pretensjonalny, ale pierwsze skrzypce gra tutaj bez wątpienia Moore, która przerysowuje swoją postać po mistrzowsku. Wyniosła, ekscentryczna, władcza. Aż miło popatrzeć!

 

Dotychczas hasła: Nowy Jork, współcześni intelektualiści i ich – mniej lub bardziej – skomplikowane problemy uczuciowo-tożsamościowe dość jednoznacznie kojarzyły się z Allenem. I raczej tak pozostanie, bo choć Plan Maggie wykorzystuje bliźniacze składniki, efekt trudno uznać za udany. Zamiast dostarczać – niekoniecznie w szablonowy sposób i oczywistymi metodami; bynajmniej nie w stylu żenujących masówek – rozrywki, film nudzi. Końcowe mrugnięcie okiem do widza rzeczywiście wywołuje uśmiech na twarzy, ale to zdecydowanie za mała dawka humoru jak na półtoragodzinną komedię. Nawet, jeśli z aspiracjami. 

Udostępnij Udostępnij