Mój przyjaciel smok – ścieżka dźwiękowa [Recenzja i odsłuch]

Wiele zalet cechuje Mojego przyjaciela smoka. Jedną z nich jest nietypowe dla kina familijnego otoczenie. Twórcy filmu odeszli od magicznego uniwersalizmu ku twardej rzeczywistości amerykańskiej prowincji. Brodaci drwale zasuwają ze strzelbami pick-upem, tu i ówdzie powiewają flagi, członkowie małej społeczności solidarnie się wspierają, a z każdego radia płynie muzyka country.

Zobacz również: Mój przyjaciel smok – recenzja nowego filmu Disneya!

Chociażby gdy mały bohater wsiada do samochodu miłej, leśnej strażniczki, zaraz zostaje poczęstowany piosenką z tego gatunku. Trzy z nich powstały specjalnie dla filmu. Skromne The Dragon Song stanowi nawet znaczący element fabuły. Większe wrażenie robi jednak bardziej dynamiczne i dramatyczne Something Wild, niesione emocjonalnym wokalem Andrew McMahona i porywającymi frazami skrzypiec w wykonaniu Lindsey Stirling. Obrazu dopełnia melancholijna ballada Nobody Knows.

Instrumentalna praca Daniela Harta również garściami czerpie z country i folku, co nadaje jej szczególnego smaku. Znaczącym instrumentem ścieżki dźwiękowej jest gitara, a takie utwory jak Reverie, Tree Fort czy Timber idealnie wpasowują się w filmową rzeczywistość kraciastych koszul i nieprzebytych lasów. Folkowe kawałki przede wszystkim sprawdzają się w beztroskich scenach przyjaźni głównego bohatera i smoka.

Tego rodzaju klimaty nie są dla Harta nowością. Do tej pory kompozytor spełniał się jednak w kinie niezależnym, gdzie dał się poznać jako błyskotliwy kreator odpowiedniej atmosfery. W mniejszym stopniu skupiał się bowiem na melodiach, tworząc poetyckie, dźwiękowe pejzaże. Dzięki temu doświadczeniu liryczna muzyka ilustracyjna w Moim przyjacielu smoku okazuje się zaskakująco dobra w odsłuchu. Nie ma w niej chaosu, za to ujmuje relaksującym ciepłem.

Oczywiście familijne widowisko rządzi się swoimi prawami, ale Hart bez problemu odnajduje się również w scenach pełnych akcji i rozmachu. Nie idzie przy tym tropem modnego dziś nadużywania perkusji i smyczkowych ostinato. Woli żwawe gitarowe akordy i ostre ciosy instrumentów dętych blaszanych. Zachwyca przy tym skalą, złożonością i melodyjnością utworów akcji. Warto chociażby zwrócić uwagę na Takedown, gdzie kilkakrotnie zmienia się tempo i wiodący instrument. Najmocniej zapada jednak w pamięć druga część Gavin Knows What He’s Doing, pozwalające w pełni poczuć ducha wielkiej przygody. Z niecierpliwością czekam aż Hart zabierze się za pełnowymiarowe kino fantasy.

Zwłaszcza, że dobrze radzi też sobie z tematami. Nawet nie zauważycie, gdy główny motyw Mojego przyjaciela smoka zagnieździ się w waszej pamięci. Pojawia się bowiem pozornie dyskretnie, w swoim liryzmie nie atakuje uszu słuchaczy. Hart nigdy go nie nadużywa, ale jakże cudownie wykorzystuje. Chociażby w Are You Gonna Eat Me? melodię wprowadza najpierw bardzo nieśmiało, tak jak nieśmiało wygląda pierwsze spotkanie chłopca ze smokiem. Dopiero na koniec, kiedy zawiązuje się przyjaźń, daje mu porządnie wybrzmieć.

Oczywiście słuchając Mojego przyjaciela smoka, należy przyjąć odpowiednią miarę. Nie jest to ścieżka dźwiękowa bardzo oryginalna czy zaskakująca. Została jednak bardzo rzetelnie skrojona. Ma dobre tematy, świetnie brzmi, a folkowy klimat stanowi sympatyczną przyprawę. Jednej tylko rzeczy nie można producentom płyty wybaczyć. Na końcu rozbrzmiewa koszmarny cover cudownego Candle on the Water z pierwotnej wersji filmu sprzed 40 lat. Zdecydowanie polecam wyłączyć płytę, zanim ten muzyczny koszmarek zepsuje wam smak.

Ocena: 72/100