Przedstawiamy najlepsze filmy o psychopatach. Zło drzemiące w człowieku, najczęściej jednostce, jest wciąż motywem obecnym w bardzo wielu filmach. Psychopaci są obiektami dyskusji na całym świecie – publicystycznych, naukowych, medycznych. Kojarzą nam się głównie z przestępcami, kryminalistami, ludźmi nieobliczalnymi. Nie ma co się oszukiwać – często takie postacie, ich losy i charaktery stanowią idealne materiały do przeniesienia na język kina.
Niektóre filmy o psychopatach przybliżają nam ich origin story, tło popełnianych czynów, inne zaś pozostawiają widza w niepewności i zostawiają pole do interpretacji. W niniejszym rankingu zebraliśmy dla Was 20 pozycji, których głównymi bohaterami są właśnie osoby mogące zostać sklasyfikowane jako psychopaci.
Jeśli chodzi o filmy o psychopatach, trzeba zacząć od tego tytułu. Klasyk kina grozy, a zwłaszcza jego slasherowego odłamu. Tobe Hooper stworzył zainspirowane historią Eda Geina dzieło, które niewątpliwie przeszło do historii kina. Z tego filmu bije nieśmiertelny, niestarzejący się strach na widok psychopatycznego Leatherface’a, jego maski, czy tytułowego narzędzia zbrodni.
Film powszechnie uznawany za jeden z tych, które szczególnie odradza się oglądać po posiłku. Jedną z inspiracji do postaci diabolicznego dr Heitera, był nie kto inny, jak Josef Mengele. Dieter Laser już wizualnie przerażał, a gdy wróci się pamięcią do jego chorej wizji stworzenia jednego organizmu z trójki ludzi, aż skręca w żołądku. Ludzka stonoga doczekała się trylogii, ale chyba dla własnego spokoju lepiej nie robić maratonu.
Jedna z największych ról w karierze Bena Whishawa, który chyba nie doznał dotychczas takiej sławy, na jaką zasłużył. Pachnidło to historia mordercy mającego na swoim celowniku kobiety i zabija je w dość osobliwym celu – stworzenia najpiękniejszego zapachu na świecie. Różnych seryjniaków ten świat widział, ale to jeden z ciekawszych, lepiej zagranych, którego filmowe losy wzbogacają świetne wizualia i znakomita obsada drugoplanowa (np. Dustin Hoffmann).
Jeden z lepszych horrorów 2021 roku. Doświadczony współpracą z Ethanem Hawkem przy Sinister, Scott Derrickson ponownie stworzył mrożący krew w żyłach film grozy. Ta działa szczególnie dzięki fenomenalnej kreacji aktora, który wciela się w Wyłapywacza, mającego na swoim celowniku dzieci. Hawke robi wszystko żeby wiarygodnie sprzedać postać jako nieprzewidywalnego psychopatę, który budzi śmiertelne przerażenie. Udaje mu się to stuprocentowo.
Berlingerowi udała się ciekawa rzecz – uchwycenie demoniczności i grozy Bundy’ego bez częstego pokazywania jej na ekranie. Ba. film momentami skutecznie zasiewa ziarno wątpliwości, czy oskarżenie tego czarującego, przystojnego, wykształconego i wygadanego mężczyzny, jest słuszne. Zac Efron w roli Bundy’ego wypada fantastycznie, nie byłoby kłamstwem stwierdzenie, że to jedna z jego życiowych ról. Może to jednak filmy o psychopatach, a nie piękne musicale są przeznaczeniem Efrona?
Jeden z topowych filmów reżysera. Generalnie cała trylogia – Niezniszczalny, Split i Glass – to z pewnością jedne z najlepszych filmowych kart w reżyserskiej historii Shyamalana. Choć sam film jest dobry i sprawdza się jako mocny thriller, jeszcze wyżej ciągnie go doskonała kreacja Jamesa McAvoya, wcielającego się w psychopatę o 23 osobowościach.
Pierwsza część morderczych przygód klauna Arta nie odbiła się tak szerokim echem, jak jej kontynuacja, która była dużo bardziej odjechana, brutalniejsza, i – co nie jest bez znaczenia – posiadająca większy budżet. Ten jest widoczny – cielesne tortury, które psychopatyczny klaun uprawia wobec ofiar są praktycznie bezgranicznie bolesne. Art to niewątpliwie jeden z najbardziej wchodzących pod skórę widza antagonistów ostatnich lat.
Legendarny reżyser nigdy nie bał się obrazowania w swoich filmach zła, mroku i bezwzględności. Jego film sprzed 33 lat jest jednym z wielu koronnych dowodów na potwierdzenie tej tezy – jego głównym bohaterem jest Max Cady. Grany przez Roberta de Niro (bezbłędnego, jak zawsze) mężczyzna jest świeżo wypuszczonym na wolność gwałcicielem, szukającym zemsty na swoim dawnym adwokacie (Nick Nolte) i prześladującym jego rodzinę. Kino wielkie, mocne, przerażające, a De Niro jako psychopata robi ogromne wrażenie.
Wydaje mi się, że to jeden z niewielu filmów swoich czasów, który tak jasno osadził w swojej historii figurę kobiety-psychopatki. Ta, brawurowo grana przez Glenn Close, popada w obsesję na punkcie Dana (Michael Douglas), z którym spędza pozornie niezobowiązujący, namiętny weekend. Sam film do wybitnych nie należy, ale jeśli chodzi o psychopatyczne kreacje filmowe, nie sposób o nim zapomnieć.
Ten film miał zapewne jedną z najlepszych kampanii marketingowych przed premierą. Ani w zwiastunach, ani w materiałach promocyjnych nie pokazano twarzy tytułowego mordercy, w którego wcielił się Nicolas Cage. Dopiero w filmie zobaczyliśmy jego śmiertelnie przerażającą i jednocześnie karykaturalną i postać. Cage wyciska z niej to co najlepsze, wraz z Maiką Monroe niesie ten film na swoich barkach, a każdy moment, w którym pojawia się na ekranie, budzi grozę. Filmy o psychopatach mają swojego nowego, znakomitego klasyka.
Lars von Trier to twórca jedyny w swoim rodzaju. Do kanonu psychopatów-morderców dołączył nową postać – Jacka,, posiadającego artystyczny umysł, wielbiciela malarstwa, estety i zarazem człowieka popełniającego zbrodnie doskonałe. Choć film nie zyskał uznania wśród gremiów przyznających światowe nagrody, kreację Matta Dillona po prostu się pamięta.
Legendarne dzieło Stanleya Kubricka, którego bohaterem jest grany przez Malcolma McDowella Alex – pozbawiony skrupułów przywódca gangu chuliganów, który poddaje się mającej obrzydzić mu przemoc i skłonności do przestępstw nowatorskiej terapii (czy też praniu mózgu) w zamian za wolność. Film intensywny, na pewno jeden z najwybitniejszych w swoich czasach.
Absolutny klasyk kryminalnego kina lat 90., prawdopodobnie jeden z najlepszych w swoim gatunku. Tutaj miano psychopaty dzierży grany przez Kevina Spacey seryjny morderca, którego “kluczem” w popełnianych czynach jest siedem grzechów głównych. Siódemka to w tym wypadku nieszczęśliwa liczba, ale fanom fincherowskiego kina będzie się po kres ich dni kojarzyć z tym dziełem i świetnymi kreacjami Spaceya, Pitta czy Freemana.
Prywatnie – jeden z najintensywniejszych seansów kryminałów, jakich doświadczyłem. Opowieść o seryjnym mordercy, który staje się postrachem amerykańskiego społeczeństwa, a także niemożliwym do zwalczenia wrzodem dla bezsilnej policji. Doskonałe, niepokojące i trzymające w napięciu kino, w którym główne skrzypce gra wybitny tercet aktorski Gyllenhaal-Ruffalo-Downey Jr.
Kultowości tego filmu przypominać raczej nie trzeba. Kreacja Normana Batesa jest jedną z najlepszych w historii kina, jeśli mowa o psychopatycznych, budzących grozę postaciach. Co ciekawe, grający go Anthony Perkins jest ojcem reżysera Longlegs – Osgooda. Jak widać, umiejętność wywoływania strachu jest u tych panów rodzinna.
Psychopata stworzony przez społeczeństwo. Ze wszystkich przerażających figur w tym zestawieniu, tej najłatwiej współczuć. Nagrodzony Oscarem za tytułową rolę Joaquin Phoenix stworzył kreację, która już teraz przeszła do historii – dodał Jokerowi własne, złożone i jakże potrzebne dla zrozumienia tej postaci tło. Tak jak Joker stał się symbolem zbrodni w Gotham, tak Joker stał się symbolem świetnego, psychologicznego i współczesnego kina.
Film, który chyba najpełniej oddaje nieskończony aktorski talent Christiana Bale’a, który wciela się w bankiera, który w ramach zapełnienia życiowej pustki i zwalczania rutyny postanawia wziąć się za popełnianie morderstw. Wielu już widzieliśmy bezczelnych i diabelsko przystojnych seryjnych morderców, ale Bale wznosi się na bardzo wysoki poziom jako Patrick Bateman.
Nie ma chyba na świecie kinomana, który nie wiedziałby kto wypowiada słynne “Here’s Johnny!”. “Lśnienie” wzbudza przerażenie niemal w każdej minucie seansu, a sporą cegiełkę dokłada do tego wybitny Jack Nicholson, którego uśmiech raczej nie należy do grona tych, po których czuje się w sercu ciepło. Jack Torrance to jedna z najbardziej psychopatycznych kreacji w historii kina, a na pewno jedna z najlepszych w długiej i bogatej karierze samego Nicholsona.
Powiedziało się A, trzeba powiedzieć teraz B. Wspomnieliśmy o Jokerze Joaquina Phoenixa, trzeba więc wrócić do “korzeni” filmowej fascynacji tą postacią, którą wywołał pośmiertnie nagrodzony przez Akademię, Heath Ledger. Bezwzględność, nieobliczalność, brutalność, piekielnie wysoka inteligencja – to tylko niewystarczający ułamek określeń pasujących do tego antagonisty. Sam film wybitny, a Joker w wykonaniu Ledgera to jeden z najlepiej zagranych złoczyńców wszechczasów.
Nie oszukujmy się – najlepszy film o psychopatach mógł być tylko jeden. Choć miał silną konkurencję, a tegoroczny Longlegs był nazywany jego współczesnym spadkobiercą, to film Jonathana Demme’a na wieki wieków pozostanie wzorcowym przykładem wchodzącego pod skórę kina z psychopatycznym, seryjnym mordercą w roli głównej. Ikoniczne kino, ikoniczna kreacja sir Anthony’ego Hopkinsa i świetna Jodie Foster. Wielka, filmowa uczta.
Nasza dzisiejsza bohaterka za dwa dni, 11 grudnia, będzie świętować swoje 29. urodziny. Hailee Steinfeld przyszła na świat w Los Angeles w Kalifornii i już od najmłodszych lat starała się zaistnieć w branży filmowej.
