TOP 10: Michael Keaton – najlepsze role

Moje pierwsze spotkanie z Michaelem Keatonem miało miejsce w przy okazji seansu Soku z żuka. Dziwaczny charakter, jaki zagrał, różnił się znacznie od roli Batmana, w którego roli zobaczyłem aktora drugi raz, ale już to utwierdziło mnie w fakcie, iż jest to artysta niebanalny, umiejący wcielić się w różne oblicza sceniczne. I choć zdarzało mu się być zaszufladkowanym, wielokrotnie udowadniał, że jest kimś znacznie więcej niż zamaskowanym bohaterem. Oto dziesięć kreacji Michaela Keatona, które wart poznać.

 10. Spider- Man: Homecoming (2017), reż. Jon Watts

Z przeciwnikami Spider- Mana jest mały problem. Większość z nich nie ma szczególnie lotnych motywacji i nadnaturalnych zdolności, używając jedynie wymyślnych gadżetów do siania spustoszenia, jak to na superłotrów przystało. I nie byłoby w tym nic szczególnie dziwnego, gdyby nie fakt, że przy okazji przybierają zwierzęce pseudonimy i adekwatne do nich stroje. Gdy usłyszałem, że w Spider- Man: Homecoming ma pojawić się Vulture, zastanawiałem się, jak twórcy przedstawią niemłodego już łotra w dość kiczowatym stroju. Na szczęście w jego rolę wcielił się Michael Keaton, co z jednej strony było nieco absurdalne, biorąca pod uwagę sens fabuły Birdmana, a z drugiej dawało nadzieję, że ten klasyczny przeciwnik da srogo w kość młodocianemu Pajęczakowi. I nie zawiodłem się- Keaton stworzył dojrzałą kreację człowieka, który nie dość, że jest świetnym organizatorem, to jeszcze dba o swoją rodzinę. Jego interpretacja Vulture’ a odcinała się od festynowego charakteru komiksowego odpowiednika i nadała postaci nieco mroczniejszych barw.

 9. Jack Frost (1998), reż. Troy Miller

Keaton był Batmanem, Birdamen, był również bałwanem. W filmie Jack Frost, będącym pozornie kolejnym ckliwym familijnym dziełem, aktor odgrywa rolę niespełnionego muzyka, który nie jest też zbyt dobrym ojcem. Mężczyzna ginie w wypadku samochodowym, a rok później wraca jako gadający bałwan. Poczciwa facjata nowego wcielenia Jacka nie sprawia jednak od razu, że jego dawne grzechy zostają zapomniane. Swoista bałwania pokuta, jaką odbywa niegdysiejszy muzyk, przedstawiona w formie ciepłego obrazu dla całej rodziny jest produkcją, po której widz nie czuje się zażenowany zbytnią infantylnością dzieła. Na dodatek jest wspaniałą alternatywą wobec wszelkiej maści Kevinów w okresie świątecznym.

 8. Pan Mamuśka (1983), reż. Stan Dragoti

W nieprzewidywalnym życiu, które często rządzone jest przez równie nieprzewidywalny rynek pracy, zdarza się tak, iż to mężczyzna musi zająć się ogniskiem domowym, a kobieta wyruszyć na polowanie, zwane dla niepoznaki pracą zawodową. Jack Butler niespodziewania znajduje się właśnie w takiej sytuacji. Sęk w tym, że opieka nad domem nie jest łatwa, szczególnie gdy połowica zaczyna odnosić sukcesy. Męska ambicja to wrażliwa rzecz, a staje się jeszcze wrażliwsza, gdy w pobliżu zaczyna kręcić się inny mężczyzna- dla odmiany człowiek dobrze sytuowany i odnoszący sukcesy. Pan Mamuśka może i jest dość lekką komedią, ale to tutaj Keaton znakomicie spełnia się w nieco zabawniejszych rolach. No i nie zapominajmy- mimo humorku film ten porusza temat społecznych ról kobiety i mężczyzny.

 7. McImperium (2016), reż.John Lee Hancock

Jednym z symboli ekspansji zachodniej cywilizacji na ziemie dawnego Układu Warszawskiego były rosnące jak grzyby po deszczu lokale McDonald’s. Wielkie złote 'M’ ogrzewało zziębniętych socjalizmem obywateli krajów wyzwolonych spod jażma ZSRR, dając im nadzieję, że z Zachodu przyjdą nie tylko frytki, cheesburgery i cola. Mało kto zdawał sobie jednak sprawę, że McDonald’s nie był od początku fast foodowym molochem. Skąd więc wziął się fenomen cheesburgera, coli i frytek do tego? Na te pytania odpowiada film McImperium, gdzie Michael Keaton wciela się w rolę Raya Kroca- człowieka, który pomógł dorosnąć sieci McDonald’s. Aktor kreując postać wizjonerskiego, chorobliwie wręcz ambitnego i tryskającego energią człowieka, idealnie oddał jankeski mit drogi od zera do milionera. Kroc nie jest całkowicie pozbawiony wad, ale jego zaradność, pomysły i ciągłe parcie do przodu przyciągają i napawają optymizmem. Po seansie zaś można udać się na dodający energii posiłek – wiadomo do jakiego lokalu.

 6. Zabójczy dżentelmen (2008), reż. Michael Keaton

W kinematografii częsty jest przypadek, gdy aktor przesiada się na krzesło reżysera, często przy tym nie rezygnując z filmowej roli. Tak też stało się Zabójczym dżentelmenie, gdzie Keaton wcielił się w rolę mężczyzny ze sporymi autodestrukcyjnymi skłonnościami, który pojawia się w życiu kobiety, która ma za sobą nieudany związek. Do tego staje w konkury z policjantem- alkoholikiem- co nie może skończyć się dobrze. Mieszanka trojga pokręconych osobowości, z których prym wiedzie odtwarzany przez Keatona Frank Logan, wciąga, a sam obraz, mimo iż mniej znany od najnowszych produkcji z udziałem aktora, warty jest obejrzenia. Keaton pokazał, że depresyjna osobowość zdolna do czynu ostatecznego, nie musi być osobowością histeryczną ani słabą.