Stereotypowy Anglik to sztywny dżentelmen, który flegmatycznie zapyta co słychać, a sam odpowie, że wszystko w porządku, nawet jeśli właśnie spadł z dachu. Anglicy lubią ciepłe piwo, rozgotowane, nijakie jedzenie, a picie herbaty jest dla nich sprawą wagi państwowej. Ociekająca tłuszczem ryba rzucona na stronę z zeszłorocznego numeru The Sun jest dla nich fantastyczną przekąską, a to co dla nas jest deszczem, dla nich miłą letnią pogodą. Jeśli się temu przyjrzymy z tej strony, to całe ich życie jest jednym wielkim absurdem, dlatego nie dziwi, że wyhodowali sobie chyba najbardziej niezwykłe poczucie humoru. Angielski humor to zjawisko ciężkie do opisania, ale mające rzeszę zwolenników na całym świeci. Poza wyjątkowością samych żartów potrafią je dodatkowo ubrać w niesamowitą i przyjemną dla oka formę. Każdy, kto lubi się pośmiać powinien poznać niesamowite brytyjskie produkcje komediowe. Oto moim zdaniem najlepsze brytyjskie seriale komediowe z długiej listy dzieł angielskiego poczucia humoru.
Jest to sitcom utrzymany w konwencji science-fiction. Główny bohater Dave, pracujący na statku górniczym „Czerwony Karzeł” został skazany na osiemnaście miesięcy hibernacji za przemycenie na pokład kotki. W trakcie kiedy odbywał karę na statku doszło do wycieku radioaktywnej substancji i komputer pokładowy chcąc chronić Dave’a czekał z jego wybudzeniem, aż poziom radioaktywności nie będzie stwarzał już zagrożenia. Po przebudzeniu okazuje się, że bohater spędził w zamrożeniu 3 miliony lat. Superkomputer Holly tworzy dla niego holograficzną projekcję członka załogi Rimmera. W podróżach towarzyszy im także humanoidalna forma życia, która wyewoluowała z kotki.W serialu nie zobaczymy wyszukanych efektów specjalnych, ani dobrej scenografii, jednak te braki rekompensuje świetna obsada, doskonałe dialogi i niezwykła chemia między aktorami.
Pozycja obowiązkowa, jeśli chce się znać najlepsze brytyjskie seriale komediowe. Świeżo zatrudniona Jen staje na czele działu IT wielkiej korporacji. Jedynym problemem jest jej absolutny brak wiedzy informatycznej. Kobieta załamuje się, kiedy dowiaduje się, że będzie pracować w piwnicy, w najmniej prestiżowym dziale firmy, a za współpracowników ma dwóch dziwaków, stereotypowych informatyków, którzy pragną się jej od razu pozbyć. Znajdziemy tutaj gagi skierowane do wszystkich jak i hermetyczne żarty dla geeków. Próby nawiązania przez dwóch sympatycznych informatyków relacji towarzyskich są ciągle konfrontowane z ich brakiem obycia i umiejętności społecznych. To propozycja nie tylko dla typowych geeków komputerowych, bo każdy odnajdzie w nim coś zabawnego. Powstały cztery serie serialu liczące w sumie dwadzieścia pięć odcinków i jeden odcinek specjalny.
Śledzimy tutaj przygody trzech katolickich księży i ich gosposi zamieszkujących na nieistniejącej irlandzkiej wyspie Craggy Island. Twórcy nie dbają o uczucia religijne potencjalnego widza i przedstawiają zarówno księży, jak i samą wiarę w przerysowany i kontrowersyjny sposób. Wszyscy trzej księża zostali zesłani do zapomnianej parafii na pustkowiu za różnego rodzaju przewinienia. Tytułowy Ojciec Ted Crilly został zesłany do parafi za wydanie funduszy kościelnych na hazard w Las Vegas. Młodszy ksiądz Dougal McGuire jest głupkowatym marzycielem, który nie uznaje religii zorganizowanych, nie wierzy w Boga i żałuje, że został księdzem. Na Craggy Island trafił za tajemniczy „incydent z Blackrock”, w którym miały uczestniczyć zakonnice. Trzeci z księży to stary alkoholik i rozpustnik Jack Hacket. Używa niecenzuralnego języka i chętnie raczy się nie tylko alkoholem, ale także takimi płynami jak płyn do mycia podłóg, płyn hamulcowy czy olej silnikowy. Sitcom jest zbudowany na humorystycznym przejaskrawieniu postaw i zachowań katolickiego duchowieństwa oraz współczesnych mieszkańców Irlandii.
Serial posługuje się dość abstrakcyjnym humorem, choć jest on inny niż w przypadku Monty Pythona. Scenarzystami i odtwórcami większości głównych ról byli Matt Lucas i David Walliams. Formuła serialu nieco przypomina Latający cyrk Monty Pythona. Odcinki składają się z serii skeczów niezwiązanych ze sobą jednak występują w nim powtarzające się postacie takie jak Daffyd Thomas walijski bezrobotny uważający się za jedynego geja w wiosce i przypisujący wszystkie swoje życiowe niepowodzenia wszechobecnej homofobii, choć rzeczywistość temu przeczy, czy Vicky Pollard, która jest karykaturalnym przedstawieniem młodocianej dresiarki popadającej w ciągły konflikt z prawem oraz nie umiejąca normalnie się wysłowić.. Humor w tej serii nie jest zbyt wysublimowany, a miejscami bywa obsceniczny, ale całość jest niezwykle zabawna.
Akcja toczy się w drugiej połowie lat 20. XX wieku w londyńskiej posiadłości Lorda Meldruma. Lord Meldrum jest wdowcem. Mieszkają z nim jego dwie córki- Cissy, skandalistka ubierająca się po męsku, otaczająca się jedynie innymi dziewczętami, która interesuje się polityką i wstępuje w szeregi partii robotniczej oraz słodka Poppy, rozkochana w życiu towarzyskim, nocnych balach chętnie flirtująca z lokajem Jamesem. Kolejnym problemem lorda jest jego brat Teddy, którego zamiłowanie do pokojówek ciągle zmusza Meldruma do zacierania skandali i odsyłania kolejnych pokojówek z nieślubnymi dziećmi. Z racji znacznego bogactwa Lady Lavender, nieco szalonej matki zmarłej żony lorda rodzina musi znosić jej liczne dziwactwa. Na dole znajduje się inny świat- świat służby, która także ma swoją hierarchię i problemy.Nowy majordomus okazuje się być zręcznym oszustem, choć wszyscy oprócz lokaja Jamesa go uwielbiają. Służba zręcznie korzysta ze spiżarni i piwniczki lorda zapewniając sobie całkiem niezły poziom życia.
Warto poznać zabawne perypetie apodyktycznej pani domu Hiacynty Bucket, która próbuje za wszelką cenę udowodnić, że jest o wiele zamożniejsza niż w rzeczywistości i należy do wyższej klasy społecznej. Antypatyczna bohaterka próbuje ukryć, że pochodzi z robotniczej dzielnicy, choć każdy przed nią ucieka uważa się za duszę towarzystwa. Cała społeczność współczuje jej sympatycznemu, lekko fajtłapowatemu mężowi, który przywykł do wykonywania najdziwniejszych poleceń.Główna bohaterka pragnie być postrzegana jako osoba wyrafinowana, o wysokiej klasie i wysublimowanym guście, jednak jej obsesja na punkcie perfekcji i kontrolowania otoczenia zawsze prowadzi do katastrofy. Nawet mleczarz i listonosz boją się wykonywać swoją pracę w okolicy domu pani Hiacynty. Do jej problemów dochodzi jeszcze zdziecinniały ojciec uganiający się za kobietami, bezrobotny szwagier w koszulce na ramiączka i zwariowane siostry.
Doskonała, przezabawna farsa z II Wojny Światowej. Akcja rozgrywa się w małym francuskim miasteczku Nouvion. Tchórzliwy właściciel kawiarni Rene Artois pragnie tylko spokojnego, bezpiecznego życia, pieniędzy i utrzymania w tajemnicy licznych romansów. Jego kawiarnia jest ulubionym miejscem spotkań nazistów z okupującego miasteczko garnizonu, ale staje się także ważnym miejscem kontaktowym francuskiego ruchu oporu. Aby uniknąć śmierci zarówno z rąk Niemców jak i ruchu oporu wbrew własnej woli współpracuje z jednymi i drugimi. Sytuację pogarszają angielscy lotnicy, których ruch oporu ukrywa w jego kawiarni pod nosem przesiadujących tam całymi dniami nazistów oraz zalecający się do Rene porucznik Gruber. W tej fantastycznej farsie twórcy śmieją się z każdej ze stron, doskonale posługują się zabawnymi stereotypami, przedstawiają barwne, nieco karykaturalne postacie takie jak Herr Flick z Gestapo mający tajną bazę w podziemiach, urocza Helga nosząca pod mundurem bieliznę ze swastykami czy leniwy włoski kapitan stroniący od jakiejkolwiek walki.
Ci, którzy kojarzą Rowana Atkinsona jedynie z głupawym Jasiem Fasolą nie wiedzą jak wiele tracą. Czarna Żmija opowiada o losach rodu Czarnych Żmij na tle historii Imperium Brytyjskiego. Akcja każdego sezonu rozgrywa się w innych czasach, a głównym bohaterem jest pragnący władzy i bogactwa Edmund Czarna Żmija. Wspaniała gra aktorska Rowana Atkinsona oraz Tony’ego Robinsona, doskonałe, zabawne dialogi, inteligentna satyra ludzkich zachowań, naśmiewanie z przywar oraz przedstawienie stereotypów dotyczących kolejnych epok w połączeniu z ciekawymi scenariuszami, zaskakująco dobrymi kostiumami i scenografią tworzą idealną mieszankę, która na długo zapada w pamięć. Edmund jest egoistyczny i arogancki, chętnie pomiata swoim sługą Baldrickiem, który ma obsesje na punkcie rzepy i jej iloraz inteligencji. Wspólnie knują bez przerwy plany szczwane jak lis, który wykłada na wydziale szczwanych planów na Oksfordzie.
Przez wielu uważany za najlepszy brytyjski sitcom. Został stworzony przez Johna Cleese’a z grypy Monty Pythona i jego ówczesną żonę Connie Booth. Historia skupia się na perypetiach Basila Fawlty’ego, właściciela małego hotelu na prowincji oraz jego żony i pracowników. Basil marzy o wyrafinowanych gościach, których chce podejmować z honorami, a wszystkimi, których uważa za prostaków otwarcie pogardza. Sitcom jest wspaniałą farsą z elementami satyry społecznej. Każdy odcinek jest przezabawną serią tragedii, które dotykają właściciela hotelu. Fantastyczna gra aktorska, barwne postaci i doskonałe scenariusze gwarantują świetną zabawę. Mamy tu wszystko czego potrzeba, cholerycznego właściciela, który podlizuje się znaczącym gościom ignorując pozostałych, przygłupiego, ale sympatycznego kelnera Manuela, który po angielsku zna raptem parę słów, apodyktyczną żonę chodzącą w perukach i gości, bardzo brutalnie postawionych w obliczu całego tego chaosu.
Liderem zestawienia wskazującego najlepsze brytyjskie seriale komediowe jest oczywiście Latający Cyrk Monty Pythona! Tego serialu nie trzeba chyba nikomu przedstawiając, bo każdy o nim słyszał. Grupę Monty Pythona tworzyło pięciu Brytyjczyków (Terry Jones, John Cleese, Eric Idle, Graham Chapman, Michael Palin) oraz jeden Amerykanin (Terry Gilliam). Ich najbardziej znaną produkcją jest Latający Cyrk Mont Pythona.W swoich gagach komicy często śmieją się z telewizji BBC, która produkowała i emitowała serial, a także z samych widzów. Komicy z grupy Monty Pythona byli doskonałymi obserwatorami otaczającego ich świata, który absurdalny sposób ukazywali w swoim dziele. Co ma wspólnego Hiszpańska Inkwizycja z miękkimi poduszkami? Czy drwal może nosić podwiązki? A może zawsze chcieliście zobaczyć flagową wersję Wichrowych wzgórz czy Juliusza Cezara w wersji na lampę sygnałową? Odpowiedzi znajdziecie w Latającym Cyrku Monty Pythona!
Ilustracja wprowadzenia: BBC
