Ms Marvel tom 2: Pokolenie czemu – recenzja komiksu

Kamala Khan to postać warta uwagi. Niepozorna dziewczyna wywołała zamieszanie nie tylko w swoim uniwersum, ale także w realnym świecie. Jej wyznanie, pseudonim, przyczyna przemiany w metaczłowieka i w końcu niebywały sukces sprawiły, że postać ta przyćmiła popularnością innego młodocianego herosa – Milesa Moralesa. Ale czy ma ona szansę na dłuższy staż w uniwersum Marvela, gdzie nawet takie gwiazdy jak Fantastyczna Czwórka mogą spaść z piedestału?

Drugi tom jej historii przynosi Kamali solidną garść nowych doświadczeń, w których na pierwszym miejscu można postawić spotkania z innymi herosami. Na drodze Ms Marvel pojawią się ukochany przez nią Wolverine, królowa Medusa i Lockjaw, który to stanie się na jakiś czas towarzyszem jej superbohaterskich wyczynów. Potężne psisko, kręcące się zazwyczaj wokół nóg posępnego Black Bolta, tutaj zachowuje się jak poczciwy kompan zabaw, a jego zdolność teleportacji i spore gabaryty niejednokrotnie uratują początkującą heroinę. Jak widać – jaki pies, taki właściciel. Nawet jeśli chwilowy.

W swej karierze Peter Parker miał wielu wrogów, lecz najbardziej zapadający w pamięć byli ci, którzy nosili zwierzęce kryptonimy i adekwatne do nich kostiumy. Animistyczny antagonista trafia się również pannie Khan, a jego dziwaczność i groteskowość wywołałaby u miłośników Pajęczaka nostalgię. Wynalazca, gdyż tak się nazywa ów czarny charakter, to klon samego Thomasa Alvy Edisona. Sęk w tym, że w miejscu oblicza wynalazcy widnieje… papuzi łeb. Niech nikogo jednak nie zmyli nieco pocieszna fizjonomia – łotr przysporzy bohaterce sporo kłopotów.

 Autorka dokonuje czegoś, co niezwykle denerwuje mnie w dziełach wszelkiej maści, mianowicie moralizuje. Robi to jednak w sposób tak wyważony i pasujący do klimatu swego komiksu, że będąc czytelnikiem nawykłym do nieco innej narracji, przyjąłem nauki płynące zarówno z treści, jak i bezpośrednio wypowiedziane przez Ms Marvel niczym pokorny uczeń. Zabieg mentorski dobitnie pokazuje, że komiks jest skierowany do określonej grupy i nie jest to grupa gustująca w krwawych dziełach Millera czy Ennisa. Nie czyni to może komiksu infantylnym, ale po prostu nieco upraszcza jego treść.

Elementy przejaskrawienia i groteski w ilustracjach Jacoba Wyatta i Adriana Alphony zdecydowanie wyróżniają Ms Marvel na tle innych komiksów. Rysunki nienaruszające żadnych praw anatomii nagle stają się czymś abstrakcyjnym, lecz nie jest to abstrakcja artystyczna. Są to raczej różnorakie miny, kojarzące mi się nieco z emotikonami i mimiką z japońskich animacji, czy wynaturzona fizjonomia. Wpasowuje się to w niewymagający i rozrywkowy charakter komiksu.

Ms Marvel tom 2: Pokolenie czemu to lektura lekka, skierowana do czytelnika wymagającego przede wszystkim rozrywki i narracji nie ukazującej mrocznej strony fachu superbohatera. Główna bohaterka to jeszcze nieco naiwna osóbka, która stawia pierwsze kroki w trykocie, ale fakt, że powiązana jest z Inhumans, nie wrzuca jej do wora z innymi młodocianymi herosami, których genezy są często nadmiernie naciągnięte. Mimo pseudonimu nawiązującego do Carol Danvers nie jest ona kolejnym klonem klasycznej postaci Marvela. I myślę, że właśnie dzięki temu warto sięgnąć po ten komiks. Brak dojrzałych wątków nie jest wadą, a niepodważalna sympatyczność głównej bohaterki i jej oryginalność sprawiają, że nawet ktoś wychowany na post-strażnikowym klimacie chciałby, aby na stałe zagościła w świecie Domu Pomysłów.

Tytuł oryginalny: Ms. Marvel Volume 2: Generation Why
Scenariusz: G. Willow Wilson
Rysunki: Jacob Wyatt, Adrian Alphona
Tłumaczenie: Anna Tatarska
Wydawca: Egmont 2017
Liczba stron: 132
Ocena: 70/100