Bękarty z Południa tom 3: Powrót do domu – recenzja komiksu

Nakładem wydawnictwa Mucha Comics ukazał się niedawno trzeci tom serii Bękarty z południa. Wszyscy, którzy znają twórczość Jasona Aarona (lub czytali nasze poprzednie recenzje) wiedzą już, że będziemy mieć do czynienia z historią przeznaczoną wyłącznie dla dorosłego czytelnika, szczególnie że to opowieść pełna przemocy, krwi, wulgaryzmów i seksu. Czy to wystarczy, by stworzyć dobry komiks? Sprawdzamy, czy Powrót do domu nadal nie wypuszcza czytelnika ze swojego morderczego uścisku.

Już w pierwszym tomie Aaron definitywnie zamknął wątek Earla Tubba, przenosząc ciężar opowieści na innego anty(bohatera) – trenera Eulessa Bossa. Poznaliśmy już jego przeszłość, wiemy, co zrobił i jak doszedł do momentu, w którym teraz się znajduje. A przed nim nie lada wyzwanie: mecz futbolu amerykańskiego z odwiecznym rywalem – drużyną hrabstwa Wetumpka. Łatwo nie będzie, ponieważ drugi trener, który towarzyszył Eulessowi od dzieciństwa, zostaje znaleziony martwy.

W tych okolicznościach scenarzysta wprowadza na arenę całą gamę nowych, charakterystycznych postaci, jednak fabuła wcale nie pędzi naprzód. Jedną z bohaterek jest wyczekiwana przeze mnie córka Tubba – jej powrót do rodzinnego miasteczka również przedstawiony został natomiast powolnie, więc na konkluzję tego wątku trzeba będzie jeszcze poczekać. Podobnie jest z resztą pokręconej ekipy, którą przedstawią nam twórcy. Znajdą się w niej takie indywidua jak czarnoskóry szeryf, zakochany w pewnej bankierce; żarliwy katolik, zastawiający się biblią; wytatuowany diabelskimi symbolami brutal oraz mściwy myśliwy z łukiem. Jak widać, zmianie uległ sposób narracji, tym razem skoncentrowany na kilku postaciach jednocześnie. Pionki zostały rozstawione na szachownicy, a rozpoczęte tu wątki z pewnością zaważą w przyszłości na finale tej historii. Na pewno będzie ostro.

Największym atutem komiksu jest brudny i przygnębiający klimat południa Stanów Zjednoczonych, perfekcyjnie oddany brzydkimi, niestarannymi, groteskowo powykrzywianymi rysunkami Jasona Latoura (chociaż autorem rysunków do dwunastego zeszytu jest inny twórca – Chris Brunner), utrzymanymi w gorących, krwistoczerwonych barwach. Te zalety wciąż widoczne są w tomie Powrót do domu. Chociaż klimat hrabstwa Craw wciąga i hipnotyzuje, gwarantuję Wam, że nikt z Was nie chciałby zatrzymać się tam na dłużej. To miejsce duszne, brudne i dość odpychające, jednak dla jego mieszkańców, jest ono całym światem. Szczególnie, jeśli chodzi o sport.

Twórcom o tyle łatwiej jest przedstawić ten świat, że sami się z niego wywodzą. Co więcej, nie stronią od mówienia o tym otwarcie. Wystarczy zresztą przeczytać odautorskie posłowie Jasona Latoura, w którym to tłumaczy się z kontrowersyjnej okładki do jednego z zeszytów, na której to pies rozszarpuje flagę Konfederacji. Zanim jednak do niego dojdziemy, czeka nas zbiór materiałów dodatkowych. Covery to wyjątkowo udany element tej serii, dlatego zawsze z przyjemnością je przekartkowuję.

Jak wspominałem, trzeci tom nie posuwa specjalnie fabuły do przodu, jest za to istotny z punktu widzenia psychologicznego rozwoju postaci i lepszego zrozumienia ich motywacji. Być może w głównym wątku nie dzieje się wiele (chociaż kto wie, może tak naprawdę główna oś fabularna jest inna, niż nam się wydaje), ale za to atmosfera robi się coraz gorętsza. Niestety, obawiam się, że na sprawdzenie, co takiego przygotowali dla nas autorzy, będziemy musieli trochę poczekać. Czwarty zbiorczy tom ukaże się w USA dopiero w listopadzie, dlatego na jego polską premierę poczekamy zapewne aż do przyszłego roku.