Zły format obrazu i logo Netflixa zamiast pokazu filmu Okja. W Cannes trwa debata.

Choć zapewne przez gardła wielu z nas te słowa nie przejdą zbyt łagodnie, to należy powiedzieć, że ostatnia gala Oscarowa była epokowym wydarzeniem. Stop! Odłóżcie te pomarańcze! Już wyjaśniam, o co chodzi. Otóż owiana już sławą gafa popełniona przez Warrena Beatty’ego pokazała nam, iż nawet tak istotne wydarzenia w świecie filmu jak Oscary nie wyzbędą się całkowicie elementu przypadku. Można go jedynie zneutralizować, zminimalizować, ale nigdy wykluczyć. Słyszeliśmy oczywiście o tezie, jakoby owa „pomyłka” była zaplanowana przez organizatorów, lecz bez wiarygodnych dowodów na papierze możemy nawet wyznawać teorie leczniczych właściwości kartofli meksykańskich. Jednak bez względu na to, czy Beatty rzeczywiście nie był świadom niczego, czy jedynie zgrywał głupa, to fakt jest faktem, a o prawie siódmym Oscarze dla La La Land trubadurzy będą jeszcze wyśpiewywać piękne poematy.

To co w takim razie zagrają oni po historii w Cannes? W trakcie pokazu nietuzinkowego filmu Okja w reżyserii Joon-ho Bonga, publiczność zgromadzona na widowni została bowiem świadkiem dość niecodziennego wydarzenia. Wpierw obraz był wyświetlany w złym formacie, przez co pierwsze kilka minut seansu upłynęło pod znakiem niemożliwych do rozszyfrowania kadrów, ujęć i scen. Może gdyby to było kino eksperymentalne, to widownia byłaby bardziej tolerancyjna. Ale takim kinem Okja nie była, na co dowód dostarcza logo Netflixa, którego złowieszcze barwy łypały swymi odcieniami na widzów jeszcze przed nastąpieniem usterki. Oba te incydenty zostały skwitowane buczeniem zgromadzonych tak donośnym, że zapewne zerwało ono z łóżka księcia Monaco. Służby odpowiedzialne za techniczne zaplecze festiwalu w Cannes już zdążyły oczywiście przeprosić wszystkich za własne gapiostwo, ale ludzie nie byli tacy łasy na pochlebstwa i miłe słówka. Po pokazie rozgorzała bowiem nie lada dyskusja na temat obecności znaku firmowego amerykańskiego potentata streamingowego. Czy festiwale filmowe to bowiem dobre miejsce na promocję? I to promocję firmy, której filmy są wpierw umieszczane na serwerach, a dopiero potem puszczane na wielkim ekranie? Albo jeszcze gorzej – nie będą puszczane w kinach w ogóle? Kwestia zaprawdę interesująca i pewnie usłyszymy jeszcze co nieco z ust większych i mniejszych artystów. Na tę chwilę jednak oficjalnym stanowiskiem Cannes jest wypowiedź słynnego Pedro Almodovara, który przewodniczy tegorocznemu jury festiwalu:

Platformy wirtualne stanowią nową formę dystrybucji płatnego contentu, która służy kinematografii tak samo, jak bardziej konwencjonalne metody. Jednak mimo to nie powinny one wypierać form już istniejących. Nie powinny także zmieniać przyzwyczajeń widzów. Myślę, że to właśnie tego dotyczy ta debata. Rozwiązanie problemu jest natomiast banalnie proste: platformy adaptują się i akceptują zastane zasady gry, wśród których znajduje się m.in. dostosowywanie formatu obrazu do standardów festiwalowych, a także respektowanie polityki inwestycyjnej europejskiego przemysłu filmowego. Moim zdaniem byłby to niesłychany paradoks, jeśli zdobywca Złotej Palmy nie mógłby zostać wyświetlony później w normalnym kinie.

Hiszpański reżyser, o czym informują źródła obecne na festiwalu w Cannes, nie celował jednak w obrazę serwisów streamingowych, ani też nie chciał zawiązać ruchu antynetflixowego. Czy takowy ruch zechcą natomiast zawiązać pozostali twórcy? Ba, może nawet kinomani podpiszą się pod takim przedsięwzięciem obiema rękami i nogami? Co wy na to? Daj głos, ludu!

Źródło: indiewire.com / Ilustracja wprowadzenia: kolaż własny